Beth Mae Eich Dewis o Emwaith Aur Neu Arian yn ei Ddweud Amdanoch Chi

Mae pobl yn tueddu i syrthio i un gwersyll neu'r llall, a hyd yn oed os ydyn nhw'n cymysgu'r ddau, yn ysbrydol, maen nhw'n aml yn ffyddlon i'w cariad cyntaf. Mae gennyf un ffrind y mae ei freichiau wedi'u gorchuddio â breichledau aur rhosyn; un arall sydd â chasgliad teilwng o arian a gwyrddlas Georgia O'Keeffe. Mae'r pethau hyn yn ymddangos yr un mor gysylltiedig â'u personoliaethau â'r gerddoriaeth y maent yn ei hoffi neu eu hoff lyfrau; yn ddewisol ac yn reddfol. Dydw i ddim yn siŵr a fyddai unrhyw un yn gwybod beth i'w ddweud amdanaf, serch hynny; mae'n debyg y bydden nhw'n dychmygu nad ydw i'n berchen llawer o'r naill na'r llall. A bydden nhw'n gywir ac yn anghywir.

Unwaith, roedd y materion hyn yn rhai digon braw. Pan oeddwn yn y coleg, er enghraifft, daeth llyfr allan o'r enw The Hipster Handbook.

(Mae popeth am y frawddeg honno yn fy nyddio.) Roedd yn ganllaw eironig i'r hyn y gellid, o edrych yn ôl, ei alw'n uchder yr Is-genhedlaeth a'i nwydd. Nawr, rydyn ni'n galw hynny'n fywyd. Ond yn ei restrau hunangasgar a chas a lled-jocian o'r hyn y mae hipsters yn ei wneud a'r hyn nad yw'n ei wneud, mae'n parhau i fod yn arteffact diwylliannol gwerthfawr o gyfnod mwy diniwed.

Beth bynnag , mae hwn yn un rhan o'r llyfr lle mae'r awduron yn torri i lawr o wahanol fathau o estheteg hipster, ac un o'r rheolau inviolate oedd bod hipsters bob amser yn gwisgo gemwaith arian, a byth aur.

Tua'r un amser, cyhoeddodd cylchgrawn Lucky ganllaw darluniadol i feistroli'r edrychiad "Sexy '70s", ac - ynghyd â digon o groen a chlingy knits - rhagnodedig bod yn rhaid i unrhyw un sy'n mynd ar drywydd o'r fath Julie Christie-esque je ne sais quoi wisgo yn unig gemwaith aur - yn ddelfrydol o natur lawer-sownd ac ethereal.

Roedd y ddau dicta mympwyol hyn yn dibynnu ar gynsail tebyg: roedd Aur yn ymwneud ag oferedd, arian yn awgrymu D.I.Y. gonestrwydd, ac roedd yn rhaid mynd at y ddau gyda gwybodaeth lawn o'r goblygiadau hyn. Nid oedd unrhyw un i'w weld yn poeni rhyw lawer am ba liwiau oedd yn gwastatáu gwedd y gwisgwr na'r hyn yr oeddech yn digwydd ei hoffi: roedd yn rhaid i chi ddewis eich tîm. Roedd yna hefyd yr elfen gludiog Sex and the City: Efallai na chawsom y gair "sylfaenol" eto, ond nid oedd neb eisiau edrych fel Carrie Bradshaw. (Rwy'n golygu, oni bai mai chi oedd y math o berson a wnaeth.) Yn y cyfnod hwn yn fy mywyd, roeddwn yn sicr mor agos at hipster ag y byddwn i erioed (nid fy mod wedi cyfaddef), ac eto mi roedd gen i obsesiwn â'r hyn roeddwn i'n ei alw bryd hynny yn edrychiad "Arwres Rhamantaidd Harlequin Circa-1980". Roedd gan yr esthetig hwn y rhinwedd o ganiatáu ar gyfer y "cyn-weddnewid" (sbectol mawr a pussy-bows) ac ôl-"uh-oh-the-mogul-boss-anghenion-a-hot-dyddiad-i-wneud-rhywun -cenfigennus-a-syndod-rydych chi'n-sexpot!" ar ôl effaith. Roedd yr olaf yn cynnwys llawer o ffrogiau disgo polyester hollt a sandalau siopau clustog Fair a oedd bob amser yn cwympo'n ddarnau ar y stryd. Roeddwn yn ymroddedig; Roeddwn i'n ysmygu Capris ac yn yfed sours amaretto ar gyfer verisimilitude. (Oherwydd eu bod yn wrthyrru, nid oedd byth unrhyw risg o feddwi.) Yn amlwg, roeddwn angen digon o gadwyni a chlustdlysau cylch. Ond llwfrgi oeddwn i; felly daeth fy mheth - yn ystod yr amser byr hwn - yn efydd.

Wrth dyfu i fyny, doeddwn i erioed wedi gwisgo llawer o emwaith. Doedd gen i ddim clustiau tyllu hyd yn oed. Wrth i ni fynd yn hŷn, roedd rhai o’r merched yn gwisgo ffa Tiffany – roedd yn anrheg boblogaidd gan Bat Mitzvah – ac roedd yna bob amser y bobl hynny’n mynd o gwmpas yn siarad yn uchel am sut roedd eu croen yn wirioneddol sensitif fel eu bod yn gallu gwisgo clustdlysau aur neu arian pur yn unig. . (Math o'r honiad ambidexterity o iau uchel - chwerthinllyd, ond yn aneglur drawiadol.) Rhan ohono oedd bod fy mom gwneud pwynt mawr o wisgo dim gemwaith, nid hyd yn oed modrwy briodas - er bod fy rhieni yn, ac yn, briod - sy'n roedd yn hanner peth ffeministaidd annelwig a hanner, dwi'n meddwl, yn ymwneud â'i theulu.

Byddwch yn gweld, mae Hanes gyda metelau gwerthfawr.

Roedd fy nhaid yn arfer cael ei alw’n ecsentrig, ond mewn gwirionedd roedd yn wallgof, ac rwy’n siŵr pe bai erioed wedi bod yn fodlon mynd at feddyg, y byddent wedi rhoi diagnosis iddo â rhywbeth clinigol. Nid oedd yn miser; nid oedd ganddo arian. Ond nid oedd ganddo ffydd yn llywodraeth America, y farchnad stoc, y natur ddynol, na banciau. Yn hytrach, prynodd yr holl aur ac arian y gallai roi ei ddwylo arno - fel arfer mewn arwerthiannau tagiau neu siopau clustog Fair - a'u mwyndoddi'n ingotau. Cafodd rhai o'r rhain eu stashio mewn cabinet yr oedd wedi'i adeiladu i mewn i ben gwely ei wely. Roedd rhai mewn cyfres o flychau blaendal diogelwch anhygoel o drwm. Mae si ar led o hyd i rai gael eu claddu o dan yr eiddo, ers amser maith wedi'u gwerthu. O bryd i'w gilydd, yn achlysurol iawn, byddai darn yn dianc rhag yr inferno a byddem yn cael oriawr cain o'r 1920au neu fag min nos arian-rwyll. Pe bai unrhyw un ohonom yn cael ei sïo yn adnabod Pabydd, byddai'n ceisio dadlwytho rhai croeshoelion arnynt. Roedd fy nhad yn hoffi dweud ei fod yn gwybod pris dim byd, a gwerth dim byd.

Fel piod, roedd o hefyd yn hoffi stwff pres (mae 'na forfil pres yn syllu arna i wrth i mi deipio hwn) ac weithiau piwter (dangosodd i fi sut i ddweud arian o biwter neu blât drwy ddal ciwb iâ i'r wyneb), ond metelau gwerthfawr oedd ei angerdd Goldfinger. Felly credaf, yn fyr, nad oeddem yn gwybod sut i fod yn normal gydag aur ac arian. Rwy'n cofio diddordeb mawr mewn ffilm addysgol o 1980 ar aur (o'r enw Aur!

) a oedd ar gylchdro gwastadol yn Neuadd Gems a Mwynau'r Amgueddfa Hanes Natur. Cafodd ei adrodd gan George Plimpton a fy ffrind gorau ac roeddwn yn meddwl ei fod yn ddoniol. Ond byddai ei wisgo wedi bod yn rhyfedd ... fel cynhyrfu biliau doler. Rwy’n cofio’r naratif yn honni y gallai holl aur y byd eistedd yng nghanol cae pêl-droed, a gallech chi chwarae gêm o’i gwmpas o hyd. Wel, nid dyna'r math o beth mae rhywun yn ei anghofio.

Y dyddiau hyn, pan fydd popeth wedi'i wreiddio cymaint mewn cyfeiriadau ymwybodol ac anymwybodol. Mae Claire's Accessories yn chwalu metelau rhad o bob lliw, ac nid wyf yn gwybod bod cymaint o farn ynghylch y metelau y mae rhywun yn eu gwisgo. Pan ddarllenais broffiliau o ferched chwaethus, maen nhw'n poeni llawer mwy (neu'n dweud eu bod nhw) â'r "straeon" y tu ôl i'w darnau na'u gwerth; cafodd fy ngŵr hwn ei grefftio â llaw gan ffrind, neu mae'r rhuddem heb ei dorri'n foesegol hwn yn cynrychioli fy mabi. Mae pobl yn cymysgu metelau mor blithely ag y gwnawn ni bopeth arall. Efallai nad yw yfed aur wedi dal ymlaen, ac efallai bod y boi hwnnw wedi troi'n las o arian colloidal, ond mae hynny'n dangos pa mor gyfforddus rydyn ni wedi dod gyda metelau gwerthfawr.

Heddiw, dwi'n gwisgo modrwy briodas a bron byth dim byd arall. Os gofynnir i mi, rwy'n dweud ei fod oherwydd bod fy sbectol mor amlwg fel nad oes diben drysu pethau gyda chriw o ategolion eraill, ac nid yw hynny'n anghywir. Nid oes gennyf flwch gemwaith na theithio gyda chefnau clustdlysau; a dydw i ddim yn diferu o ofn na hanes personol. Ond mae'n debyg fy mod yn berchen ar fwy o aur neu arian na neb rwy'n ei adnabod. Oherwydd, wedi'u hatal mewn lleoliad na fyddaf yn ei ddatgelu, mae sawl rhes daclus o ingotau o'r ddau fetel. Dydw i ddim yn gwahaniaethu. Fi jyst yn hoffi gwybod eu bod yno. Wyddoch chi - am ddiwrnod glawog pan fydda i efallai eisiau chwarae gêm o bêl-droed.

Gan: Sadie Stein