Wat uw keuze voor gouden of zilveren sieraden over u zegt

Mensen hebben de neiging om in het ene of het andere kamp te vallen, en zelfs als ze de twee combineren, zijn ze geestelijk vaak trouw aan hun eerste liefde. Ik heb een vriend wiens armen bedekt zijn met roségouden armbanden; een ander die een Georgia O'Keeffe-waardige collectie zilver en turkoois heeft. Deze dingen lijken net zo verbonden met hun persoonlijkheid als de muziek die ze leuk vinden of hun favoriete boeken; zowel gekozen als instinctief. Ik weet echter niet zeker of iemand zou weten wat hij over mij zou moeten zeggen; ze zouden waarschijnlijk denken dat ik van beide niet veel bezit. En ze zouden gelijk en ongelijk hebben.

Ooit waren deze zaken nogal beladen. Toen ik op de universiteit zat, kwam er bijvoorbeeld een boek uit met de naam The Hipster Handbook.

(Alles aan die zin dateert van mij.) Het was een ironische gids voor wat, achteraf bezien, het hoogtepunt van de Vice-generatie en de commodificatie ervan zou kunnen worden genoemd. Nu noemen we dat gewoon leven. Maar in zijn zelfhaat en jou-haat en semi-grappende lijsten van wat hipsters wel en niet doen, blijft het een waardevol cultureel artefact uit een meer onschuldige periode.

Hoe dan ook, er is een deel van het boek waarin de auteurs verschillende soorten hipster-esthetiek hebben afgebroken, en een van de onschendbare regels was dat hipsters altijd zilveren sieraden droegen, en nooit goud.

Rond dezelfde tijd publiceerde het tijdschrift Lucky een gids met afbeeldingen om de ‘sexy jaren ’70-look onder de knie te krijgen, en schreef – samen met veel huid en nauwsluitende breisels – voor dat iedereen die zo’n Julie Christie-achtige je ne sais quoi nastreeft, alleen kleding mocht dragen gouden sieraden - idealiter van veelstrengige en etherische aard.

Beide willekeurige uitspraken berustten op een soortgelijk uitgangspunt: goud ging over uiterlijk vertoon, zilver impliceerde D.I.Y. eerlijkheid, en beiden moesten worden benaderd met volledige kennis van deze implicaties. Het leek niemand veel uit te maken welke kleuren de huidskleur van de drager flatteren of wat je leuk vond: je moest je team kiezen. Er was ook het plakkerige Sex and the City-element: we hadden het woord 'basic' misschien nog niet gehad, maar niemand wilde op Carrie Bradshaw lijken. (Ik bedoel, tenzij jij het soort persoon was dat dat deed.) In deze periode van mijn leven was ik zeker zo dicht bij een hipster als ik ooit zou zijn (niet dat ik dat zou hebben toegegeven), en toch heb ik was geobsedeerd door wat ik toen de ‘Circa-1980 Harlequin Romance Heroine’-look noemde. Deze esthetiek had de verdienste dat het zowel de ‘pre-makeover’ (grote bril en poesjes) als de post-‘uh-oh-de-mogul-baas-heeft-een-hete-date-om-iemand-te-maken’ mogelijk maakt. -jaloers-en-verrassing-je-ben-een-sexpot!" na effect. Bij dat laatste ging het om veel polyester discojurken met splitten en dunne tweedehandssandalen die op straat altijd uit elkaar vielen. Ik was toegewijd; Ik rookte Capris en dronk amaretto-zuur voor de waarheidsgetrouwheid. (Omdat ze weerzinwekkend waren, bestond er nooit enig risico om dronken te worden.) Uiteraard had ik voldoende kettingen en oorringen nodig. Maar ik was een lafaard; dus mijn ding werd - gedurende deze korte tijd - brons.

Toen ik opgroeide, had ik nooit veel sieraden gedragen. Ik had niet eens gaatjes in mijn oren. Toen we ouder werden, droegen sommige meisjes Tiffany-bonen - het was een populair Bat Mitswa-cadeau - en er waren altijd mensen die luidkeels praatten over het feit dat hun huid erg gevoelig was, zodat ze alleen oorbellen konden dragen die van puur goud of zilver waren. . (Een soort van ambidexteriteitsclaim van de middelbare school - belachelijk, maar onduidelijk indrukwekkend.) Een deel daarvan was dat mijn moeder er een groot punt van maakte geen sieraden te dragen, zelfs geen trouwring - hoewel mijn ouders getrouwd waren en zijn - wat was half een vaag feministisch iets en half, denk ik, te maken met haar familie.

Zie je, er is geschiedenis met edele metalen.

Mijn grootvader werd vroeger excentriek genoemd, maar was eigenlijk gek, en ik weet zeker dat als hij ooit naar een dokter had willen gaan, ze de diagnose iets klinisch hadden gesteld. Hij was geen vrek; hij had geen geld. Maar hij had geen vertrouwen in de Amerikaanse regering, de aandelenmarkt, de menselijke natuur of de banken. In plaats daarvan kocht hij al het goud en zilver dat hij te pakken kon krijgen – meestal bij labelverkoop of kringloopwinkels – en smolt ze om tot blokken. Sommige hiervan waren opgeborgen in een kast die hij in het hoofdeinde van zijn bed had ingebouwd. Sommigen bevonden zich in een reeks ongelooflijk zware kluisjes. Er gaan nog steeds geruchten dat er een paar begraven liggen onder het pand, dat al lang verkocht is. Af en toe, heel af en toe, ontsnapte er een stuk aan het inferno en kregen we een delicaat horloge uit de jaren twintig of een avondtasje van zilvergaas. Als het gerucht ging dat iemand van ons een katholiek kende, zou hij proberen een paar kruisbeelden op hen uit te laden. Mijn vader zei graag dat hij van niets de prijs kende, en van niets de waarde.

Net als een ekster hield hij ook van koperen spul (er staart een koperen walvis naar me terwijl ik dit typ) en soms van tin (hij liet me zien hoe ik zilver van tin of bord kon onderscheiden door een ijsblokje tegen het oppervlak te houden), maar edele metalen waren zijn Goldfinger-achtige passie. Kortom, ik denk dat we niet wisten hoe we normaal moesten omgaan met goud en zilver. Ik herinner me nog een fascinatie voor een educatieve film over goud uit 1980 (genaamd Gold!

) dat voortdurend in rotatie was in de Hal van Edelstenen en Mineralen van het Natuurhistorisch Museum. Het werd verteld door George Plimpton en mijn beste vriend en ik vond het hilarisch. Maar het dragen ervan zou raar zijn geweest... net als pronken met dollarbiljetten. Ik herinner me dat het verhaal beweerde dat al het goud van de wereld midden op een voetbalveld kon liggen, en dat je er nog steeds een spelletje omheen kon spelen. Nou, dat is niet iets dat je vergeet.

Tegenwoordig, waarin alles zo geworteld is in zowel bewuste als onbewuste referenties. Claire's Accessoires produceert goedkope metalen in elke tint, en ik weet niet of er evenveel oordeel bestaat over de metalen die je draagt. Als ik profielen van stijlvolle vrouwen lees, zijn ze veel meer bezorgd (of zeggen ze dat te zijn) over de 'verhalen' achter hun stukken dan over hun waarde; mijn man heeft dit met de hand laten maken door een vriend, of deze ethisch geproduceerde, ongesneden robijn vertegenwoordigt mijn baby. Mensen mengen metalen net zo vrolijk als wij al het andere doen. Het drinken van goud is misschien niet aangeslagen, en die kerel is misschien blauw geworden van colloïdaal zilver, maar dat laat alleen maar zien hoe comfortabel we zijn geworden met edele metalen.

Tegenwoordig draag ik een trouwring en bijna nooit iets anders. Desgevraagd zeg ik dat dit komt omdat mijn bril zo prominent aanwezig is dat het geen zin heeft dingen te verwarren met een heleboel andere accessoires, en dat is niet onwaar. Ik heb geen juwelendoosje of reis niet met oorbelsluitingen; en ik druipt niet van uiterlijk vertoon of persoonlijke geschiedenis. Maar ik bezit waarschijnlijk meer goud of zilver dan wie dan ook. Omdat er, opgeborgen op een locatie die ik niet zal onthullen, verschillende nette rijen blokken van beide metalen liggen. Ik discrimineer niet. Ik vind het gewoon leuk om te weten dat ze er zijn. Weet je - voor een regenachtige dag waarop ik misschien een potje voetbal wil spelen.

Door: Sadie Stein