Co mówi o Tobie wybór złotej lub srebrnej biżuterii

Ludzie mają tendencję do wpadania w jeden lub drugi obóz i nawet jeśli mieszają oba obozy, duchowo często pozostają wierni swojej pierwszej miłości. Mam jednego przyjaciela, którego ramiona pokryte są bransoletami z różowego złota; inny, który ma kolekcję srebra i turkusów godną Georgii O'Keeffe. Te rzeczy wydają się być tak samo powiązane z ich osobowością, jak ulubiona muzyka czy ulubione książki; zarówno wybrane, jak i instynktowne. Nie jestem jednak pewien, czy ktokolwiek wiedziałby, co o mnie powiedzieć; prawdopodobnie pomyśleliby, że nie mam ich zbyt wiele. I mieliby rację i nie.

Kiedyś te sprawy były dość skomplikowane. Na przykład, gdy byłem na studiach, ukazała się książka pod tytułem „Podręcznik hipstera”.

(Wszystko w tym zdaniu pochodzi ode mnie.) Był to ironiczny przewodnik po tym, co z perspektywy czasu można nazwać szczytem pokolenia Vice i jego utowarowieniem. Nazywamy to po prostu życiem. Ale na swoich pełnych nienawiści do siebie i nienawidzących ciebie i na wpół żartujących listach tego, co robią, a czego nie robią hipsterzy, pozostaje cennym artefaktem kulturowym z bardziej niewinnego okresu.

Tak czy inaczej, jest taki fragment książki, w którym autorzy rozbijają różne rodzaje hipsterskiej estetyki i jedną z nienaruszalnych zasad jest to, że hipsterzy zawsze nosili srebrną biżuterię, a nigdy złotą.

Mniej więcej w tym samym czasie magazyn Lucky opublikował obrazkowy przewodnik po opanowaniu wyglądu „seksownych lat 70.” i – poza dużą ilością skóry i przylegających dzianin – zalecił, aby każda osoba pragnąca takiego je ne sais quoi w stylu Julie Christie miała nosić wyłącznie biżuteria złota - najlepiej wielożyłowa i eteryczna.

Obie te arbitralne dyktatury opierały się na podobnym założeniu: złoto oznaczało ostentację, srebro sugerowało majsterkowanie. uczciwość i do obu stron należało podchodzić z pełną świadomością tych konsekwencji. Wydawało się, że nikt nie przejmuje się tym, jakie kolory pasują do cery noszącej ją osoby i co ci się podoba: musiałeś wybrać swój zespół. Był też chwytliwy element „Seksu w wielkim mieście”: może nie mieliśmy jeszcze słowa „podstawowy”, ale nikt nie chciał wyglądać jak Carrie Bradshaw. (To znaczy, chyba że jesteś osobą, która to robi.) W tym okresie mojego życia z pewnością byłem tak blisko hipstera, jak nigdy dotąd (nie żebym się do tego przyznał), a mimo to miała obsesję na punkcie tego, co wówczas nazywałem wyglądem „Harlequin Romance Heroine z około 1980 roku”. Ta estetyka miała tę zaletę, że pozwalała na zarówno „przemianę przed metamorfozą” (duże okulary i kokardki w cipce), jak i po „och, szef-mogul-potrzebuje-gorącej-randki-z-kogoś-randkować” -zazdrosny-i-niespodzianka-jesteś-sekspotą!" po efekcie. Ta ostatnia wiązała się z dużą ilością poliestrowych sukienek z rozcięciami w stylu disco i cienkimi sandałami ze sklepu z używaną odzieżą, które zawsze rozpadały się na ulicy. Byłem zaangażowany; Paliłem capris i piłem amaretto sour dla wiarygodności. (Ponieważ były odrażające, nigdy nie istniało ryzyko upicia się.) Oczywiście potrzebowałam mnóstwo łańcuszków i kolczyków w kształcie kółek. Ale byłem tchórzem; więc moja rzecz - w tym krótkim czasie - stała się brązowa.

Dorastając, nigdy nie nosiłam zbyt wiele biżuterii. Nawet nie miałam przekłutych uszu. Kiedy dorastałyśmy, niektóre dziewczyny nosiły fasolki Tiffany’ego – był to popularny prezent na Bat Micwę – i zawsze znajdowały się osoby, które głośno mówiły o swojej wrażliwej skórze, więc mogły nosić jedynie kolczyki z czystego złota lub srebra . (Coś w rodzaju twierdzenia o oburęczności w gimnazjum – śmieszne, ale niejasno imponujące.) Częścią tego było to, że moja mama przywiązywała dużą wagę do tego, aby nie nosić żadnej biżuterii, nawet obrączki – chociaż moi rodzice byli i są małżeństwem – co było w połowie niejasną sprawą feministyczną, a w połowie, jak sądzę, związaną z jej rodziną.

Widzisz, metale szlachetne mają historię.

Mojego dziadka nazywano ekscentrykiem, ale w rzeczywistości był szalony i jestem pewien, że gdyby kiedykolwiek chciał pójść do lekarza, zdiagnozowałby u niego coś klinicznego. Nie był skąpcem; nie miał żadnych pieniędzy. Ale nie wierzył w amerykański rząd, giełdę, ludzką naturę ani banki. Zamiast tego kupował całe złoto i srebro, jakie tylko wpadło mu w ręce – zwykle na wyprzedażach lub w sklepach z używaną odzieżą – i przetapiał je na sztabki. Niektóre z nich były ukryte w szafce, którą wbudował w zagłówek łóżka. Niektóre znajdowały się w szeregu niewiarygodnie ciężkich sejfów. Wciąż krążą pogłoski, że kilka z nich zostało zakopanych pod posiadłością, która dawno została sprzedana. Czasami, bardzo rzadko, jakiś egzemplarz udawał się uciec z piekła i dostawaliśmy delikatny zegarek z lat 20. XX wieku lub wieczorową torebkę ze srebrnej siateczki. Gdyby krążyły plotki, że ktoś z nas zna katolika, próbowałby wyrzucić na niego kilka krucyfiksów. Mój tata lubił mawiać, że nie zna ceny niczego i wartości niczego.

Podobnie jak sroka, lubił też wyroby z mosiądzu (kiedy to piszę, gapi się na mnie mosiężny wieloryb) i czasami cynę (pokazał mi, jak odróżnić srebro od cyny lub talerza, trzymając kostkę lodu na powierzchni), ale metale szlachetne były jego pasją na wzór Goldfingera. Więc myślę, krótko mówiąc, że nie wiedzieliśmy, jak zachować się normalnie w przypadku złota i srebra. Pamiętam fascynację filmem edukacyjnym o złocie z 1980 roku (zatytułowanym Gold!

), który znajdował się w ciągłej rotacji w Sali Klejnotów i Minerałów Muzeum Historii Naturalnej. Narratorami byli George Plimpton i mój najlepszy przyjaciel. I ja uznaliśmy to za zabawne. Ale noszenie tego byłoby dziwne... jak obnoszenie się z banknotami dolarowymi. Pamiętam, że narracja głosiła, że ​​całe złoto świata może znajdować się na środku boiska piłkarskiego, a wokół niego nadal można grać. Cóż, nie o takich rzeczach się zapomina.

W dzisiejszych czasach, kiedy wszystko jest tak zakorzenione w odniesieniach, zarówno świadomych, jak i nieświadomych. Claire's Accessories produkuje tanie metale we wszystkich odcieniach i nie wiem, czy istnieje aż tak duża ocena metali, które się nosi. Kiedy czytam profile stylowych kobiet, są one znacznie bardziej zainteresowane (lub tak twierdzą) „historiami” stojącymi za ich ubraniami niż ich wartością; mój mąż zlecił znajomemu wykonanie tego ręcznie lub ten nieoszlifowany rubin pochodzący z etycznych źródeł reprezentuje moje dziecko. Ludzie mieszają metale równie beztrosko, jak my robimy wszystko inne. Być może picie złota nie przyjęło się, a ten facet mógł zsinieć od srebra koloidalnego, ale to tylko pokazuje, jak dobrze przyzwyczailiśmy się do metali szlachetnych.

Dziś noszę obrączkę i prawie nigdy nic innego. Zapytana odpowiadam, że to dlatego, że moje okulary są na tyle widoczne, że nie ma sensu mieszać ich z masą innych akcesoriów i nie jest to nieprawda. Nie mam szkatułki na biżuterię ani nie podróżuję z zatyczką na kolczyki; i nie ociekam ostentacją ani osobistą historią. Ale prawdopodobnie posiadam więcej złota i srebra niż ktokolwiek, kogo znam. Ponieważ, ukrytych w miejscu, którego nie zdradzę, znajduje się kilka schludnych rzędów sztabek obu metali. Nie dyskryminuję. Po prostu lubię wiedzieć, że oni tam są. No wiesz, na deszczowy dzień, kiedy chciałbym pograć w piłkę nożną.

Autor: Sadie Stein