پیامی به پائولینا بر هنرمندی ناخوانده که به یوفو اعتقاد داشت می تابد

نقاشی‌های «پیامی به پائولینا»، بازنگری گذشته‌نگر مرکز هنرهای گریتر رستون از هنرمندی که مدت‌ها از آن نادیده گرفته شده بود، پائولینا پیوی، پرشور، کالیدوسکوپیک و اشاره‌کننده هستند. اگر آنها قلمروهای جادویی پناهگاه را پیشنهاد می کنند، احتمالاً پیوی آنها را نیز چنین می دید. هم هنر و هم بیوگرافی او نشان می دهد که او مشتاق فرار بود. پیوی که در سال 1901 در کلرادو به دنیا آمد، زندگی غیرعادی آشکاری نداشت. او در مدرسه هنرهای زیبای Chouinard در لس آنجلس تحصیل کرد، موسسه ای که بسیاری از انیماتورهای هالیوود را تولید کرد، اما او تصویرسازی تجاری را دنبال نکرد. پس از مدتی شهرت در کالیفرنیا، او به نیویورک نقل مکان کرد و معلم شد. او بیش از 50 سال در منهتن زندگی کرد و در سال 1999 در بتسدا، پس از مدت کوتاهی در یک مرکز کمکی در نزدیکی خانه یکی از دو پسرش درگذشت. . او به بشقاب پرنده ها اعتقاد داشت، که منظور او موجوداتی بود که به همان اندازه عرفانی بودند تا فرازمینی. او همچنین اصرار داشت که بشریت در آستانه رسیدن به پایان «عصر تابستانی» 3000 ساله است. در مرحله بعدی آن، مردم آندروژن خواهند بود و تجارت نامرتب تولید مثل متوقف می شود. "خود گرده افشانی" ابزار جدیدی برای لقاح افراد به نام "آندروژن ها" خواهد بود، که نیاز به اسپرم را که او آن را "کشنده ترین ویروس طبیعت" نامیده است، از بین می برد. چنین تصوراتی ممکن است از ازدواج او با مردی الهام گرفته شده باشد که بنا به گزارش ها، الهام گرفته شده است. الکلی و سوء استفاده کننده اما پیوی هرگز هنر خود را به عنوان زندگی نامه معرفی نکرد. همه اینها از "لاکامو"، یک بشقاب پرنده که او می گوید در سال 1932 در جلسه ای در لانگ بیچ با آن روبرو شده بود، پخش شد. پیوی ادعا کرد که لاکامو از طریق او کار می‌کرد و او اغلب هنگام نقاشی ماسک‌های استادانه‌ای می‌پوشید تا خود را پنهان کند و کاملاً در آگاهی موزه‌اش ناپدید شود. جهان‌بینی منحصربه‌فرد پیوی از نقاشی‌های او که معمولاً فرم‌های هندسی و بیومورفیک را در رنگ‌های روشن ترکیب می‌کنند، مشخص نیست. و خطوط واضح در پس زمینه سیاه. آنها تأثیر کوبیسم و ​​سوررئالیسم را به نمایش می گذارند و در جاهایی شبیه کارهای معاصرانی مانند جورجیا اوکیف و دیگو ریورا هستند. به نظر می‌رسد این بوم‌ها عکس‌های تلسکوپ فضایی هابل از یک کیهان رنگارنگ درخشان را نیز پیش‌بینی می‌کنند، با این حال آن‌ها به اندازه بین کهکشانی‌ها احساس تک-مکس را دارند. در واقع، پیوی و ریورا در نمایشگاه بین‌المللی گلدن گیت در سال 1939 نقاشی‌های دیواری کشیدند. تلاش 14 فوتی پیوی، "شام ابدی" از برجسته ترین آثار او بود. او بعداً روی آن نقاشی کرد. او اکنون به عنوان یک هنرمند "بیگانه" طبقه بندی می شود، اما او اینگونه شروع نکرد. بوم‌های بدون تاریخ او خارج از جریان اصلی هنر آمریکای اواسط قرن بیستم نیستند. هرچند در اینجا چیزهای بسیار بیشتری از نقاشی وجود دارد. این ممکن است گسترده‌ترین نمایش پیوی باشد که تا به حال اجرا شده است، و مطمئناً وسیع‌ترین نمایش از سال 2014 است، زمانی که اقلامی از حافظه پنهانی که اندرو پیوی از آثار هنری مادربزرگش نگهداری کرده بود بیرون کشیده شد. در سال 2016، یک گالری نیویورک چند نقاشی و ماسک را به نمایش گذاشت. «پیامی به پائولینا» نقاشی‌ها، طراحی‌ها و یک دیوار کامل از ماسک‌های خیالی را ارائه می‌کند که با منگوله‌ها و جواهرات لباس تزئین شده‌اند. همچنین فیلم‌ها، شعرها (یکی از آنها منبع عنوان برنامه) و ضبط‌شده‌ای از حضور در سال 1958 در یک برنامه رادیویی WOR وجود دارد. بازدیدکنندگان گالری پیوی نقابدار را خواهند شنید که ظاهراً در حالت خلسه، حکمت خود را از فضای بیرونی (یا شاید درونی) اعلام می کند. در نیویورک، همسایگان پیوی شامل متخصصان تلویزیونی بودند که به او در ساختن چندین فیلم کوتاه کمک کردند. در Reston، چهار مورد تقریباً نیم ساعته روی یک مانیتور ویدیویی پخش می شود. آنها هنر پیوی را بر تصاویر استون هنج، انگکور وات، معابد هندو، مصنوعات مصر باستان و در یک نقطه، فیلم یک گربه قرار می دهند. موسیقی New-agey زیربنای تفسیر صوتی است (بسیاری از آن توسط صدای مردانه ارائه می‌شود، اگرچه پیوی صحبت می‌کند) که پیام آن ضدجنگ و همچنین ضد جنسی است. این کنجکاوی‌های ویدیویی به توضیح دیدگاهی کمک می‌کنند که پیوی می‌خواهد ضبط و منتقل کند. اما آنها در کنار نقاشی‌هایی که انرژی و اختراعشان فراتر از ایده‌های فرسوده سازنده‌شان در مورد فردای ایده‌آل است، عجیب به نظر می‌رسند. پائولینا پیوی هرگز از زندگی خود فرار نکرد، اما بهترین عکس های او چنین است.