Een boodschap aan Paulina 'schijnt een straal op een onderbezongen kunstenaar die in Ufo's geloofde

De schilderijen in 'A Message to Paulina', de retrospectieve van het Greater Reston Arts Center van de lang verwaarloosde kunstenaar Paulina Peavy, zijn uitbundig, caleidoscopisch en lonkend. Als ze magische toevluchtsoorden suggereren, is dat waarschijnlijk hoe Peavy ze ook zag. Zowel uit haar kunst als uit haar biografie blijkt dat ze graag wilde ontsnappen. Peavy, geboren in 1901 in Colorado, leidde geen opvallend ongewoon leven. Ze studeerde aan de Chouinard School of Fine Art in Los Angeles, een instelling die veel Hollywood-animators voortbracht, maar ze streefde niet naar commerciële illustratie. Na een moment van bekendheid in Californië verhuisde ze naar New York en werd lerares. Ze woonde meer dan vijftig jaar in Manhattan en stierf in 1999 in Bethesda, na een korte periode in een woonzorgcentrum vlakbij het huis van een van haar twee zonen. Als dat gewoon klinkt, was het universum in Peavy's hoofd exotischer. . Ze geloofde in UFO's, waarmee ze wezens bedoelde die zowel mystiek als buitenaards waren. Ze benadrukte ook dat de mensheid op het punt stond het einde van het drieduizendjarige ‘zomertijdperk’ te bereiken. In de volgende fase zouden mensen androgyn zijn en zou er een einde komen aan de rommelige zaak van seksuele voortplanting. ‘Zelfbestuiving’ zou het nieuwe middel zijn voor de bevruchting van mensen die ‘androgynen’ worden genoemd, waardoor de behoefte aan sperma wordt geëlimineerd, wat zij ‘het meest dodelijke virus van de natuur’ noemde. Dergelijke ideeën kunnen zijn geïnspireerd door haar huwelijk met een man die naar verluidt alcoholisch en beledigend. Maar Peavy presenteerde haar kunst nooit als autobiografisch. Het werd allemaal gechanneld vanuit ‘Lacamo’, een UFO die ze naar eigen zeggen in 1932 tegenkwam tijdens een seance in Long Beach. Lacamo werkte via haar, beweerde Peavy, en ze droeg tijdens het schilderen vaak uitvoerig versierde maskers om zichzelf te vermommen en vollediger in het bewustzijn van haar muze te verdwijnen. Peavy's bijzondere wereldbeeld komt niet duidelijk naar voren uit haar schilderijen, die gewoonlijk geometrische en biomorfe vormen combineren in levendige tinten en scherpe lijnen op een zwarte achtergrond. Ze tonen de invloed van het kubisme en het surrealisme en lijken op sommige plaatsen op het werk van tijdgenoten als Georgia O'Keefe en Diego Rivera. De doeken lijken ook te anticiperen op de foto's van de Hubble-ruimtetelescoop van een schitterend kleurrijke kosmos, maar toch voelen ze zowel Tex-Mex als intergalactisch aan. Peavy en Rivera schilderden zelfs muurschilderingen op de Golden Gate International Exposition van 1939. Peavy's 4,5 meter lange werk, "Eternal Supper", was een van haar meest prominente werken; later schilderde ze eroverheen. Ze wordt nu geclassificeerd als een ‘outsider’-kunstenaar, maar zo is ze niet begonnen. Haar ongedateerde doeken vallen niet buiten de mainstream van de Amerikaanse kunst uit het midden van de 20e eeuw. Er is hier echter veel meer dan schilderen. Het is misschien wel de meest uitgebreide Peavy-show ooit, en zeker de breedste sinds 2014, toen items uit de cache werden gehaald die Andrew Peavy van de kunstwerken van zijn grootmoeder had bewaard. In 2016 toonde een galerie in New York enkele tekeningen en maskers. "A Message to Paulina" biedt schilderijen, tekeningen en een hele muur van fantasievolle maskers, versierd met kwastjes en kostuumjuwelen. Er zijn ook films, gedichten (een daarvan is de bron van de titel van de show) en een opname van een optreden uit 1958 in een WOR-talkshow op de radio. Bezoekers van de galerie zullen de gemaskerde Peavy, zogenaamd in trance, wijsheid horen verkondigen vanuit de buitenste (of misschien innerlijke) ruimte. In New York bevonden zich onder Peavy's buren tv-professionals die haar hielpen met het maken van verschillende korte films. In Reston worden vier nummers van ongeveer een half uur afgespeeld op een videomonitor. Ze leggen Peavy's kunst over afbeeldingen van Stonehenge, Angkor Wat, hindoetempels, oude Egyptische kunstvoorwerpen en op een gegeven moment beelden van een kat. New-age-muziek ondersteunt voice-overcommentaar (een groot deel ervan wordt geleverd door een mannenstem, hoewel Peavy wel spreekt) waarvan de boodschap zowel anti-oorlog als anti-seks is. Deze video-curiosa helpen de visie te verklaren die Peavy wilde vastleggen en overbrengen. Maar ze lijken vreemd naast de schilderijen, waarvan de energie en vindingrijkheid de inmiddels muffe ideeën van de maker over een ideale toekomst overstijgen. Paulina Peavy is nooit aan haar leven ontsnapt, maar de beste van haar foto's wel.