Niedoceniana przyjemność noszenia biżuterii stworzonej specjalnie dla Ciebie

Nie wstydzę się powiedzieć, że jedną z największych korzyści płynących z wydania książki jest biżuteria. Kiedy w 2013 roku ukazała się moja pierwsza powieść „Ludzie na drzewach”, za zaliczkę kupiłem tylko jedną rzecz: pierścionek z emalii w kolorze głębokiego błękitu, na którym napisałem pierwszą linijkę: Kaulana na pua a o Hawaii/Słynne są kwiaty Hawajów – jedna z najbardziej donośnych hawajskich piosenek protestacyjnych „Famous Are the Flowers”, napisana w 1893 r., aby wyrazić poparcie dla obalonej królowej Liliuokalani, ostatniego monarchy wyspy. Moja książka była alegorią kolonializmu na Pacyfiku i wydawało mi się słuszne, że powinnam nosić na dłoni przypomnienie o Hawajach, o tym, czym były i co utraciły. Kiedy ostatnio ukazała się moja druga powieść „A Little Life”, W marcu nie kupiłam żadnej biżuterii. Ale ludzie i tak mi to dali: czytelnik przysłał mi srebrny mankiet. Grupa moich bliskich przyjaciół zebrała się i kupiła mi pierścionek – ciężki złoty ptak z okrągłymi diamentami o szlifie brylantowym w miejscu oczu i zwisającym z ust rubinem w kształcie briolette jak kropla krwi – od znanego jubilera z Jaipur Pałac Klejnotów. (To właśnie dzieło było inspiracją dla podobnej biżuterii, która pojawia się w ostatnim rozdziale książki). Ale mimo to chciałam biżuterię na zamówienie, coś, co upamiętniłoby bohaterów powieści, którzy stali się dla mnie równie żywi i skomplikowani jak moimi przyjaciółmi: z pewnością czułem się tak, jakbym spędził z nimi więcej czasu w ciągu półtora roku potrzebnego do napisania tej książki, niż z prawdziwymi ludźmi. I wtedy moja przyjaciółka Claudia, redaktorka biżuterii, powiedziała mi o marce o nazwie Foundrae. Foundrae została założona i została zaprojektowana przez Beth Bugdaycay, byłą dyrektor generalną Rebecca Taylor i składa się z gotowych do noszenia damskich – jedwabistych, luźnych kombinezonów; spódnice z mikroplisowanego szyfonu w kolorze muszli; dzianina nakrapiana dziurkami i nacięciami oraz linia szlachetnej biżuterii. Projekty biżuterii, zaprojektowane wspólnie z Leeorą Catalan, obejmują nauszniki w kształcie trójkąta i wisiorki w kształcie medalionu, ale najbardziej charakterystyczne elementy to emalia z 18-karatowego złota. Przyjemnie mocne, dostępne są w czterech wersjach kolorystycznych, które mają reprezentować inną jakość lub wyposażenie potrzebne do znalezienia drogi przez życie: Siła (czerwony), Karma (niebieski), Sen (czarny) i Ochrona (zielony). Produkty tej marki są wspaniałe – mają grafikę, talizman, który sprawia, że ​​wyglądają jednocześnie na pewnie starożytne i atrakcyjnie nowoczesne – ale Bugdaycay i Catalan wykonują również prace na zamówienie i naprawdę biżuteria wygląda najlepiej, gdy jest stworzona tylko dla Ciebie. Nosząc biżuterię na zamówienie, dodajemy się do dziedzictwa tak starego jak Rzymianie, Grecy, Persowie – starszego. Można powiedzieć, że bardzo niewiele tradycji pozostało niezmiennych na przestrzeni dziejów, ale akt zaprezentowania się światu poprzez biżuterię jest czymś, co przetrwało przez tysiąclecia i w różnych kulturach. Nie możemy już formalnie deklarować naszej przynależności plemiennej pod flagami lub za pomocą określonych fryzur czy kolorów, ale nadal robimy to, co zdecydujemy się pokazywać na palcach, uszach oraz wokół szyi i nadgarstków. Bugdaycay i Katalończycy dużo mówią o niewysłowionych rzeczach jakości ich biżuterii i początkowo byłem sceptyczny, mimo że obaj są tak promiennie i mili, że wszelkie wątpliwości wydawały się w jakiś sposób prostackie. Ale potem poszłam ich odwiedzić. Biura i salon wystawowy Foundrae w Nowym Jorku znajdują się przy Lispenard Street, ciemnym, wąskim korytarzu na południe od Canal Street, tuż na skraju TriBeCa, gdzie mieszkają moi bohaterowie: nigdy wcześniej nie spotkałem nikogo, kto wiedziałby o ulicy istnienia, a tym bardziej każdego, kto faktycznie nim żył. Wydawało się, że to omen. Poszedłem do mieszkania Bugdaycay – ona mieszka nad sklepem, tak jak zrobiłby to XIX-wieczny sklepikarz – i ona i Catalan pozwoliły mi założyć różne bransoletki na nadgarstki, pozwoliły mi spróbować wcisnąć ich piękne pierścionki na palce, pozwoliły mi splątać ich piękne złote naszyjniki. Czekali, aż podejmę decyzje, i czekali znowu, gdy je przerobię. A potem, jakieś dwa miesiące później, wizyta: egzemplarz mojej książki, jej strony sklejone w solidną cegłę, owinięte czerwoną wstążką i ręcznie dostarczony do mojego biura przez katalończyka (Bugdaycay był poza miastem). „Otwórz” – powiedziała z uśmiechem, a ja to zrobiłam. Tam, w kwadratowej trumnie, którą Bugdaycay wyrzeźbił z wnętrzności księgi, znajdowały się dwa wisiorki, jeden z imionami dwóch głównych postaci, drugi z „Lispenardem”; oraz pierścionek z imionami wszystkich czterech głównych bohaterów, przestrzeń między nimi przerywana drobnymi diamentami. Oczywiście założyłem wszystko na raz: złoto rozgrzało mi skórę; Poczułam ciężar pierścionka na palcu. Nie byli tam koniecznie, żeby mnie chronić ani dawać mi siły – ale przypominali mi i przypominają mi teraz o czymś, co stworzyłem, o czymś, co zawsze będzie moje. Co lepiej ogłosić światu niż to?