Hunts Death herleeft de herinnering aan het fortuin dat verloren is gegaan door een zilveren weddenschap

Er was sprake van inflatie. In de jaren zeventig liep het op tot 13 procent, net als een dief die dreigde het familiefortuin te stelen dat zijn vader, H.L., had verdiend in de olievelden van Oost-Texas.

Er waren Muammar Kadhafi en de Amerikaanse oliemannen die met hem samenwerkten. Toen Hunt en zijn broers William Herbert en Lamar hadden geweigerd Kadhafi de helft van hun inkomsten uit de Libische olievelden te betalen, zoals hun concurrenten hadden gedaan, had Kadhafi de Hunts simpelweg 8 miljoen hectare afgepakt.

Er waren de communisten, de liberalen, de voorstanders van de verzorgingsstaat. Als de inflatie hem niet van zijn miljarden zou beroven, zou de belastingman dat wel doen.

Het antwoord was zilver. Genoeg zilver om zich tegen inflatie in te dekken. Genoeg om rijk te blijven ondanks Gaddafi en de Internal Revenue Service, zegt Tim Knight, auteur van Panic, Prosperity and Progress: Five Centuries of History and the Markets (2014).

Zilver was voor hem geen pomp-en-dump-plan, zei Knight in een interview. Hunt had een paranoïde wereldbeeld en het leek hem logisch om zilver te vergaren en daaraan vast te houden. Hij was een ware gelovige.

Hunt overleed okt. 21 op 88-jarige leeftijd aan congestief hartfalen na een lange strijd tegen kanker en dementie, volgens The Dallas Morning News.

Toen hij in 1973 samen met zijn broers zilver begon te kopen, kostte het twee dollar per ounce en een grote consument was Eastman Kodak Co., die het gebruikte om film te maken.

Voordat de Hunts klaar waren, zeven jaar later, hadden ze meer dan 200 miljoen ounces opgeslagen, de prijs steeg tot boven de $ 45 per ounce en de toezichthouders waren zich aan het voorbereiden om maatregelen te nemen om ervoor te zorgen dat zoiets als wat Nelson Bunker Hunt had gedaan nooit meer zou gebeuren.

De Hunts hebben de zilverprijs over de hele wereld verplaatst, zei Thomas O. Gorman, een partner bij Dorsey & Whitney LLP in Washington, die de Hunts met succes heeft aangeklaagd wegens marktmanipulatie.

De meeste handelaren kopen en verkopen papier. De feitelijke dingen die op dat papier staan, worden aan iemand anders afgeleverd. Hunt wilde het zilver. Hij charterde drie 707-straalvliegtuigen om het metaal naar pakhuizen in Zwitserland te vervoeren en huurde een tiental scherpschietende cowboys in om voor de veiligheid te zorgen, aldus Knight.

Eind jaren zeventig verzamelden de Hunts zoveel zilver dat ze surrogaten nodig hadden om het voor hen te kopen, zei George Gero, die het metaal in de open outcry pit van de Commodity Exchange Inc. in New York ruilde voor de investeringsbank Drexel Burnham Lambert.

De belangrijkste koper voor Nelson Bunker Hunt was Conti Commodities, en toen we de Conti-makelaar naar de put zagen komen, kochten we allemaal wat zilver, waardoor de prijs steeg, zei Gero, nu vice-president, global futures, voor RBC Capital Markets in New York. .

Gedurende de jaren zeventig steeg de prijs langzaam en gestaag. Toen, in 1979, snel. Zilver begon het jaar rond de $6 per ounce en eindigde het jaar op ruim $32.

Iedereen deed mee aan de handel. Grootmoeders verkochten het familiebestek. Dieven gingen er vandoor met zilveren sieraden en smolten deze om.

Het werd zo erg dat Tiffany & Co., de in New York gevestigde juwelier, kocht een advertentie in de New York Times waarin stond: Wij denken dat het gewetenloos is als iemand enkele miljarden, ja miljarden dollars aan zilver oppot en zo de prijs zo hoog opdrijft dat anderen moeten kunstmatig hoge prijzen betalen voor artikelen gemaakt van zilver, van babylepels tot theeserviezen, maar ook voor fotofilms en andere producten.

Op jan. Op 7 september 1980 legden Comex en de Chicago Board of Trade, in reactie op het standpunt van Hunts, noodregels op die hogere margevereisten omvatten.

Ze hebben de opkomst doorbroken door feitelijk het kopen van zilver te verbieden, zegt Knight, die blogt op slopeofhope.com. Alleen liquidatiebevelen zouden worden aanvaard. Het is bijna crimineel wat ze deden.

De zilverprijs bereikte die maand een hoogtepunt van $49,45 per ounce. Op 18 maart was dit $ 16,60.

Hunt reisde naar Frankrijk en vervolgens naar Saoedi-Arabië met het idee om obligaties te verkopen, ondersteund door zijn zilvervoorraad. Time Magazine zei destijds dat de Hunts zilver probeerden te verkopen zonder zilver te verkopen.

Toen kwam de margestorting.

Handelaars moesten elke dag hun weddenschappen dekken. Als ze dat niet konden, moesten ze beginnen met verkopen. Dat waren de ruilregels.

Op 27 maart 1980 – wat bekend werd als Silver Thursday – vroeg Comex aan Bache Group, de Hunts-makelaar, om $ 134 miljoen. De drie gebroeders Hunt hadden $4,5 miljard aan zilverbezit, waarvan $3,5 miljard pure winst, zei Knight. Maar ze hadden geen $ 134 miljoen.

Volgens Jeffrey Christian, destijds verslaggever bij Metals Week, was een administratief probleem de reden. De enige persoon die toestemming kon geven voor de geldoverdracht om de margestorting te betalen was Bunker Hunt, en hij bevond zich in het buitenland en was onbereikbaar, zei Christian.

Bache kon niets anders doen dan de functie liquideren, zegt Christian, die nu managing partner is bij CPM Group LLC, een in New York gevestigd grondstoffenonderzoeks- en adviesbureau. Het enige wat Hunt hoefde te doen was een telefoontje plegen.

De prijs van zilver daalde die dag van $15,70 naar $10,80 per ounce.

De Hunts hadden olie- en gasleaseovereenkomsten afgesloten, onroerend goed, steenkoolleaseovereenkomsten, antiek, zelfs een Mercedes en een Rolex, en waren ze allemaal kwijtgeraakt, aldus Kurt Eichenwalds Serpent on the Rock (2005).

Twaalf Amerikaanse banken, de Amerikaanse filialen van vier buitenlandse banken en vijf makelaarskantoren hadden de zilverinkooponderneming Hunts ruim 800 miljoen dollar opgeleverd – wat overeenkomt met bijna 10 procent van alle bankleningen in het land in de voorgaande twee maanden, schreef William Greider. in Geheimen van de Tempel (1987). Het onderpand omvatte ook zilver, waarvan de prijs kelderde.

Wat de zaken nog erger maakte, was dat de Hunts futurescontracten hadden gekocht op 19 miljoen ounces zilver met levering gepland voor de volgende maandag, 31 maart, schreef Greider. De verkoper eiste zijn geld. Als hij het niet zou krijgen, zou de zilverprijs opnieuw kelderen, waardoor de kredietverstrekkers van de $800 miljoen mee naar beneden zouden worden getrokken, zei Greider.

Een lening van 1,1 miljard dollar van een groep banken, gezegend door Paul Volcker, voorzitter van de Federal Reserve, ondanks zijn overigens ferme standpunt tegen speculatieve leningen toen de inflatie steeds verder opliep, stopte het bloeden, zei Greider.

Zes dagen lang eind maart 1980 leek het voor regeringsfunctionarissen, Wall Street en het grote publiek dat het in gebreke blijven van één enkele familie in het nakomen van haar verplichtingen op de kelderende zilvermarkt de VS ernstig zou kunnen ontwrichten. financieel systeem, zei een Amerikaanse uit 1982 Verslag van de Securities and Exchange Commission.

Tijdens de zeven jaar durende stijging van de zilverprijs had een Peruaans bedrijf gewed dat de prijs zou dalen. Het klaagde Bunker Hunt en Herbert Hunt aan wegens marktmanipulatie.

In 1988 kwam de zaak uiteindelijk voor de rechter. Het proces duurde zes maanden, zei Gorman, de advocaat van het Peruaanse bedrijf. De Hunts verloren.

Ik herinner me dat ze totaal verbijsterd en totaal geschokt waren, zei Gorman.

Het vonnis van $ 180 miljoen tegen hen zorgde ervoor dat de Hunts failliet gingen. Het enige dat Bunker Hunt van zijn miljarden had overgehouden, was een paar miljoen, een stal renpaarden en een belastingaanslag van 90 miljoen dollar die over een periode van vijftien jaar moest worden betaald, zei Knight.

Bunker zou nooit met mij praten, zei Gorman. Hij zei dat de laatste keer dat hij Hunt zag in een restaurant in Dallas was. Nadat ze aan aparte tafels hadden geluncht, kwamen ze tegelijkertijd bij de liften aan. Gorman zei dat hij de deur op slot hield, maar Hunt stond erop dat Gorman als eerste naar binnen zou gaan, weigerde vervolgens samen met hem naar binnen te gaan en wees met zijn neus naar de advocaat toen de deuren dichtschoven.

De zaak tegen de Hunts was de belangrijkste manipulatiezaak ooit, aldus Jeffrey C. Williams, een getuige die namens de Hunts getuigde, schreef in zijn kroniek van de zaak, Manipulation on Trial (1995).

Ze hebben nooit geprobeerd de markt te veroveren, zei Christian. Ze kochten veel zilver. Ze hebben op een grote, slordige manier geïnvesteerd. In bochten rijden is geen nauwkeurige omschrijving.

In de nasleep heeft de Commodity Futures Trading Commission nieuwe limieten aangenomen voor de posities die speculanten konden vergaren.

Hunt leefde nog een kwart eeuw na zijn vernedering. Het werd hem verboden om in grondstoffen te handelen. Het bedrijf van zijn vader, Hunt Oil Co., geboren in de olievelden in Oost-Texas tijdens de Grote Depressie, overleefde. Zijn broer Herbert werd opnieuw miljardair en investeerde in schalieolie uit North Dakota.

Regelwijzigingen werden doorgevoerd in de nasleep van de Hunts-route, en ze zijn de erfenis van Hunt, zei David Kovel, een advocaat bij het in New York gevestigde Kirby McInerney LLP, gespecialiseerd in grondstoffen.

De CFTC noemde in een voorstel uit november 2013 om het aantal contracten dat een enkele handelaar op verschillende markten kan aanhouden te beperken, de zilverhandel van Hunts als een voorbeeld van waarom dergelijke limieten noodzakelijk zijn.

Beurzen worden nu gezien als redelijk veilige plaatsen zonder zoveel systeemrisico als de over-the-counter-markt, zei Kovel in een e-mail.