जीवनासाठी कीफचे मार्गदर्शक

"रोलिंग स्टोन्सनुसार" वाचण्याचे एकच कारण आहे आणि त्याचे नाव आहे कीथ रिचर्ड्स. मला आश्चर्य वाटते की या अर्ध-आलिशान, फुगलेल्या टोममध्ये वेळ घालवलेल्या इतर कोणालाही असाच अनुभव आला आहे का: मी चित्रे पहायला सुरुवात केली (त्यात बरेच आहेत), आणि नंतर कर्तव्यपूर्वक मजकूर वाचायला गेलो, ज्यामध्ये रिचर्ड्स, मिक जॅगर, चार्ली वॉट्स आणि रॉनी वुड यांनी बँडची कथा त्यांच्याच शब्दात सांगितली. (दीर्घकाळापासूनचा बास वादक बिल वायमन हा एक वर्णक्रमीय उपस्थिती आहे जो अधूनमधून वाहतो, जेव्हा इतरांना त्याचा उल्लेख करणे आठवते.) तेथे विश्वासार्ह, चिरंतन मोहक वॅट्स आहेत (ज्याने हे उघड केले की "स्ट्रीट फाइटिंग मॅन" वर त्याने 1930 चे टॉय ड्रम किट वाजवले. जे एका छोट्या सुटकेसमध्ये दुमडले होते आणि जे त्याच्याकडे अजूनही आहे); मिलनसार, नियमित-गिटार वादक वुड (ज्याच्या वडिलांनी त्याला साधा रॉनी म्हणणे बंद केले आणि मिक टेलरच्या जागी 1975 मध्ये बँडमध्ये सामील झाल्यावर त्याला "रोनी वुड ऑफ द रोलिंग स्टोन्स" म्हणू लागले); आणि जुना-आजी-इन-ए-ड्रेस जॅगर, जो बहुतेकदा असे वाटतो की तो छाटणीचा रस प्रभावी होण्याची वाट पाहत आहे ("'एक्झाइल ऑन मेन स्ट्रीट' हा माझ्या आवडत्या अल्बमपैकी एक नाही, जरी मला वाटते की त्यात एक विशिष्ट आहे भावना... मला संपूर्ण रेकॉर्ड स्वतःच संपवावा लागला, कारण नाहीतर फक्त हे मद्यपी आणि जंकी होते. मी L.A मध्ये होतो. विक्रम पूर्ण करण्याचा प्रयत्न करत आहे, मुदतीच्या विरुद्ध. तो एक विनोद होता"). जॅगर, देव त्याच्यावर प्रेम करतो (कारण कुणाला तरी करावे लागते), सर्वशक्तिमान कीटक म्हणून बाहेर पडते आणि वुड आणि वॅट्स उत्तम प्रकारे मोहक आणि अधूनमधून चिरडणारे असतात. पण पुस्तकाच्या 360 पानांपैकी सुमारे 100 पानांचा प्रवास केल्यावर -- किंवा ते 3,600 आहे -- मी स्वतःला सगळ्यांना मागे टाकून सरळ कीथकडे निघालो. आणखी कोण बाहेर येऊन म्हणेल, "शेवटी, बिल [वायमन] ने फक्त एकच गोष्ट केली की बँड सोडला आणि तीन मुले आणि एक फिश-अँड-चिप शॉप!" (आणि पुढच्या पानावर, जेव्हा तो म्हणतो, "मला बिल खूप आवडते," तेव्हा तुमचा त्यावर पूर्ण विश्वास आहे.) जेव्हा इतर गरीब ब्रायन जोन्सबद्दल बोलतात, तेव्हा ते त्याच्या असुरक्षिततेबद्दल, त्याच्या कमी आत्म-सन्मानाबद्दल, त्याच्या संभ्रमाबद्दल टिपतोय उच्चार करतात. त्याची स्वतःची दिशा आणि ती बँडच्या दिशेने कशी मिसळली (किंवा, अधिक अचूकपणे, नाही). कीथ -- ज्याने अर्थातच जोन्सची गर्लफ्रेंड, ग्लॅमरस, लांब पाय असलेली-पशू असलेली अनिता पॅलेनबर्ग हिच्याशी संबंध ठेवला होता -- म्हणतो, "तो अगदी प्रामाणिकपणे गड्ड्यात दुखत होता." ज्यांना अधिक जाणून घ्यायचे आहे (आणि कोणाला नाही), त्यांनी दुसऱ्या परिच्छेदात सर्व काही अधिक तपशीलवार मांडले आहे: "ब्रायनसाठी हे सर्व स्व-उपभोग करणारा अभिमान होता. जर आपण दुसऱ्या शतकात जगलो असतो तर मी दररोज मदरफकरशी द्वंद्वयुद्ध करत असतो. तो त्याच्या छोट्या मागच्या पायावर एखाद्या बल्शिटच्या तुकड्यावर उभा राहायचा आणि त्याला मोठ्या गोष्टीत बदलायचा -- 'आज तू माझ्याकडे हसला नाहीस' -- आणि मग तो इतका दगड मारायला लागला, तो असा झाला की आपण बसला आहात. कोपरा." गरीब, मृत ब्रायन. आणि तरीही रिचर्ड्स ज्या प्रकारे त्याच्याबद्दल बोलतात त्याबद्दल काहीतरी सहानुभूतीपूर्ण आहे -- जणू काही त्याला हे समजले आहे की मृतांबद्दल गोड-तोंडाने उच्चार केल्याने त्यांना काही फायदा होत नाही. त्याहूनही अधिक, रिचर्ड्स, त्याच्या साध्या बोलण्याने आणि एका पुस्तकासाठी मुलाखत घेत असताना आणि परफॉर्म करत नसतानाही दाखवण्याबद्दलचे समर्पण, स्टोन्सला आत्ता ज्या प्रकारची गरज आहे. असे दिसते की स्टोन्स एक आख्यायिका आणि कार्यरत बँड बनू इच्छित आहेत. 40 वर्षे एकत्र राहिल्यानंतर (अधिक किंवा कमी) कोणताही बँड कसा काढतो, जरी रॉक 'एन' रोल कायमचा दिसत असला तरी, स्टोन्स फॉर्मपेक्षा फक्त 10 वर्षांनी लहान आहेत; त्या संदर्भात, "12 x 5" आणि "Aftermath" सारख्या नोंदी Lascaux येथील गुहेच्या रेखाचित्रांशी समांतर आहेत. सैद्धांतिकदृष्ट्या, माझा पूर्ण मनापासून विश्वास आहे की तुम्ही रॉक 'एन' रोल करण्यासाठी कधीही वृद्ध नाही आहात. पण सरावात -- बरं, मला वर्षानुवर्षे नवीन स्टोन्स रेकॉर्डमध्ये रस नाही. तरीही मी स्वत: स्टोन्सने मोहित होण्यास मदत करू शकत नाही, अंशतः कारण त्यांच्या बर्याच कामांमुळे मला वर्षानुवर्षे खूप आनंद मिळाला आहे आणि अंशतः कारण मला आश्चर्य वाटते की ते अजूनही लाथ मारत आहेत. त्याबद्दल मी त्यांचा आदर करतो, आणि एक प्रकारे, मला त्यांच्याबद्दल वाईट वाटते: जेव्हा बीटल्सचे ब्रेकअप झाले, तेव्हा फ्रॅक्चर अकाली वाटले, विश्वातील एक क्रॅक ज्यासाठी जग तयार नव्हते (जरी बँड सदस्यांनी स्वतःहून अधिक तोपर्यंत होता). परंतु स्टोन्सने त्यांच्या प्रेक्षकांना अधिक हवे असलेले सोडून देण्याची लक्झरी कधीही दिली नाही: त्याऐवजी, त्यांच्या अनेक चाहत्यांनी कमी पसंती दिली असेल अशा बिंदूपासून ते पुढे खेळत आहेत. आणि आता त्यांनी आणखी एका ओळीवर पाऊल ठेवले आहे, स्टीव्ह आणि आयडी-डोमच्या अगदी जवळ जाऊन: त्यांनी स्वतःबद्दल एक कॉफी-टेबल पुस्तक ठेवले आहे. किती अन-रॉक 'एन' रोल आहे की "रोलिंग स्टोन्सच्या मते" हे त्या आघाडीच्या ख्रिसमसीच्या पुस्तकांपैकी एक आहे, ज्या प्रकारची गोष्ट हताश बायका, मैत्रिणी, आई आणि मुली त्यांच्या आयुष्यात पुरुषांसाठी खरेदी करतात जेव्हा त्यांना काय माहित नसते. इतर मिळविण्यासाठी. पुस्तकात आणि इतरत्र, स्टोन्स त्यांच्या बीटल्सशी न बोललेल्या स्पर्धेबद्दल खूप गोंधळलेले आहेत. कथितपणे, अर्थातच, दोन संघांमध्ये कोणतीही खरी स्पर्धा नव्हती -- आणि "देअर सॅटॅनिक मॅजेस्टीज रिक्वेस्ट" चे मुखपृष्ठ लिव्हरपूल फोरने पाच महिन्यांपूर्वी केलेल्या एका स्विंगिंग छोट्या रेकॉर्डसारखे काही दिसत नाही. ठळक अनुकरण न करण्याच्या आणखी एका पराक्रमात, "रोलिंग स्टोन्सच्या मते" काही वर्षांपूर्वी रिलीज झालेल्या "द बीटल्स अँथॉलॉजी" सारखाच काचेच्या डोळ्यांचा कडकपणा आहे. यात डुबकी मारणे पुरेसे मनोरंजक आहे, परंतु ही गोष्ट वाचण्याचा प्रयत्न करताना काहीतरी निराशाजनक आहे -- तुम्हाला त्या वेड पूर्णतज्ञांपैकी एक असल्यासारखे वाटू लागते ज्याला स्पष्टपणे संगीत इतके आवडते की तो यापुढे ते ऐकणे सहन करू शकत नाही, पसंत करतो मार्शल तथ्ये आणि उपाख्यान आणि रेकॉर्डिंग-डेट थिंगॅमबॉब्स, जे निसरडे मूड आणि भावनांपेक्षा जास्त व्यवस्थापित आहेत जे संगीत आपल्यापासून दूर जाते. "रोलिंग स्टोन्स नुसार" जे काही म्हटले आहे त्यात काही छान चित्रे आहेत. 60 च्या दशकाच्या सुरुवातीच्या काळात बँडची सुरुवात (त्यांच्या क्षुल्लकपणे कापलेल्या विसंगत कपड्यांमध्ये, ते बीटल्सपेक्षा अधिक "रस्त्यावर" दिसले आणि 2002 च्या पूर्वलक्षी "फोर्टी लिक्स" च्या रिलीझच्या वेळी ते अधिक थंड दिसत होते. " स्टोन्स कोण होते आणि ते कोण बनले आहेत याचे दृश्य रेकॉर्ड म्हणून पुस्तक वाजवीपणे उपयुक्त आहे. एल्फिन वुडचा एक फोटो आहे जो गिटारच्या केसमध्ये अस्वस्थपणे कुरवाळलेला आहे, एखाद्या मांजरीसारखा ज्याने त्याच्यासाठी खूपच लहान असलेल्या बॉक्समध्ये डुलकी घेण्याचा दृढनिश्चय केला आहे. आम्हाला डॅपर वॅट्सची असंख्य चित्रे मिळतात, ज्याने सर्व दगडांमध्ये सर्वात सुंदर वय केले आहे -- तरुण किंवा वृद्ध, तो एकाच वेळी डॅपर आणि पूर्णपणे, शक्यतो नियमितपणे बाहेर पडण्यास व्यवस्थापित करतो. आणि अर्थातच, जॅगरची अनेक, अनेक चित्रे आहेत जी मेकअपसह आणि शिवाय स्वत:ला महत्त्वाची वाटतात. गरीब मिकवर अन्याय केल्याचा माझ्यावर कोणीही आरोप करू नये, तरीही: मी त्याला निवडले आहे कारण तो इतर कोणत्याही रॉक स्टारप्रमाणे डिफ्लॅटिंगला आमंत्रित करतो, कमीत कमी नाही कारण रॉक विश्वातील त्याचे स्थान इतके ठामपणे निश्चित आहे. आणि येथे छायाचित्रे आहेत -- ज्यामध्ये डेव्हिड बेलीने काढलेले एक अतिशय प्रसिद्ध छायाचित्र, जॅगरच्या फर-ट्रिम केलेल्या हुडमध्ये, ब्लास हिपस्टर एस्किमो जो नुकताच थंड प्रदेशातून बाहेर पडला आहे -- जे त्याच्या मंडपातील स्थान मजबूत करते 60 च्या दशकातील सर्वात सुंदर प्राणी. आणि तरीही, पुन्हा, तो रिचर्ड्स आहे ज्यापासून आपण दूर पाहू शकत नाही. 60 च्या दशकाच्या उत्तरार्धात आणि 70 च्या दशकाच्या सुरुवातीच्या रिचर्ड्समध्ये त्याच्या (आणि कदाचित कोणत्याही) काळातील इतर कोणत्याही रॉक स्टारपेक्षा अधिक जन्मजात, कुरकुरीत अभिजातता होती: स्कार्फमध्ये लपेटलेला आणि चांदीच्या दागिन्यांनी सजलेला, तो धडाकेबाज राजकुमार आणि विदेशी राजकुमारी दोन्ही आहे, धूर्त फूस लावणारी आणि भ्रष्ट युवती, एक पुरुष आपल्या पुरुषत्वावर इतका पूर्णपणे नियंत्रण ठेवतो की तो स्वतःला तिच्या स्त्रीलिंगी पूरकतेमध्ये गुंडाळण्याचा प्रतिकार करू शकत नाही. पण तो कधीच क्षुल्लक किंवा प्रभावित झाला नाही: त्याचा देखावा लिंग वाकण्याबद्दल नव्हता आणि ते कला-शाळेचे विधान नव्हते. पट्टेदार पँट, रफल्ड ब्लाउज, सरडे-त्वचेच्या टोपीच्या बोटांसह पांढरे चामड्याचे बूट: असे दिसते की पुरुषांनी कसे दिसावे या परंपरागत कल्पनेचा अपमान म्हणून नव्हे, तर त्याला जे आवडते तेच त्याने परिधान केले (आणि आजही ते घालत आहे) त्यांचा संपूर्ण पुनर्विचार म्हणून -- सर्व पुरुषांमध्ये स्त्रीजातीचे काहीतरी असते हे सांगण्याचा एक मार्ग आणि त्याउलट, मग सर्व उपलब्ध पर्यायांचा फायदा का घेऊ नये आणि त्याचा कुप्रसिद्ध अतिरेक असूनही, रिचर्ड्सला त्यांच्यापेक्षा अधिक रंगीत तपशील लक्षात आहेत असे दिसते. त्याच्या गटातील इतर कोणीही. एका क्षणी, चार्ली वॉट्सने 80 च्या दशकातील एक भाग कमी करण्याचा प्रयत्न केला -- ज्या काळात तो कबूल करतो की तो खूप मद्यपान करत होता -- जेव्हा तो जॅगरसाठी गेला होता: तो गट ॲमस्टरडॅममध्ये काही काळ घालवत होता आणि जॅगरने ठरवले की त्याला हवे आहे वॉट्सशी बोलण्यासाठी. जैगर फोनवर आला, त्याने स्पष्टपणे विचारले, "माझा ड्रमर कुठे आहे" "त्याने मला चिडवले," वॉट्स स्पष्ट करतात, "म्हणून मी वरच्या मजल्यावर गेलो आणि त्याला असे काही बोलू नका असे सांगितले." कीथ कथा उचलतो आणि त्याच्याबरोबर धावतो: "दारावर ठोठावतो आणि चार्ली वॅट्स, सॅव्हिल रो सूट, टाय, केस पूर्ण, मुंडण, कोलोन घातलेला आहे. तो मिककडे जातो, त्याला पकडतो आणि म्हणतो, 'मला पुन्हा कधीही तुझा ड्रमर म्हणू नकोस' -- धमाका. या टेबलवर स्मोक्ड सॅल्मनची एक उत्तम चांदीची ताट आहे ..." उर्वरित कथेसाठी, तुम्हाला पुस्तक वाचावे लागेल. किंवा किमान फक्त कीथ विभाग. एका क्षणी, रिचर्ड्स अटलांटिकच्या दोन्ही बाजूंना कायद्याची अंमलबजावणी करणाऱ्या गुंडांनी मारले गेल्याबद्दल धुमाकूळ घातला, कारण त्यांना अतिरेकीचे प्रतीक म्हणून त्याचे उदाहरण बनवायचे होते: "दिवसाच्या शेवटी तुम्ही माझ्याशी गोंधळ करू नका. . ते करण्यात काही अर्थ नाही. मी फक्त गिटार वादक आहे, मी काही गाणी लिहितो. मी एक ट्रॉबाडोर आहे, एक मिंस्ट्रेल आहे -- हा एक प्रदीर्घ प्रस्थापित व्यवसाय आहे. मी एवढेच करतो. माझ्या काही मोठ्या आकांक्षा नाहीत. मी मोझार्ट नाही." रॉक इतिहासातील सर्वात आदरणीय गिटार वादकांपैकी एकाकडून आलेले, कदाचित ते थोडेसे स्वत: ची प्रभावशाली वाटेल. पण ते आश्चर्यकारकपणे समजदार देखील वाटते. कदाचित पुढच्या वर्षीची हॉट ख्रिसमस आयटम ही त्या छोट्या पुस्तकांपैकी एक असावी जी सर्वत्र बुकस्टोअर चेकआउट काउंटरवर कृपा करते -- "द विट अँड विजडम ऑफ कीथ रिचर्ड्स." हे एक सहचर व्हॉल्यूमसह देखील येऊ शकते: "कीथ रिचर्ड्स 'व्हॉट नॉट टू वेअर", ज्यामध्ये कवटीची अंगठी किंवा मोरोक्कन स्कार्फ सारख्या काही प्रमुख उपकरणे जोडून संपूर्ण रात्रभर रॉकिंगसाठी योग्य दिवसाचा पोशाख बनवण्याच्या टिपांसह . कीथ रिचर्ड्स हा एक माणूस आहे ज्याला कसे जगायचे हे माहित आहे आणि आपण त्याच्याकडून बरेच काही शिकू शकतो. आत्म्यासाठी चिकन सूप, रक्तरंजित 'एल.