Keef'in Yaşam Rehberi

"Rolling Stones'a Göre"yi okumak için tek bir neden var, o da Keith Richards. Bu yarı lüks, şişkin ciltle zaman geçirmiş olan başka birinin de aynı deneyimi yaşayıp yaşamadığını merak ediyorum: Resimlere bakmaya başladım (onlardan çok sayıda var) ve sonra görev bilinciyle Richards, Mick'in yer aldığı metni okumaya devam ettim. Jagger, Charlie Watts ve Ronnie Wood grubun hikayesini kendi sözleriyle anlatıyor. (Uzun süredir bas gitarist olan Bill Wyman, diğerleri ondan bahsetmeyi hatırladığında ara sıra ortaya çıkan hayaletimsi bir varlıktır.) İşte güvenilir, her zaman zarif olan Watts ("Street Fighting Man"de 1930'lardan kalma bir oyuncak bateri seti çaldığını ortaya koyuyor) katlanıp küçük bir çantaya dönüştürülmüş ve hâlâ elinde olan); nazik, sıradan bir gitarist olan Wood (babası ona sadece Ronnie demeyi bıraktı ve 1975'te gruba Mick Taylor'ın yerine katıldığında ona "Rolling Stones'tan Ronnie Wood" demeye başladı); ve çoğunlukla kuru erik suyunun etkisini göstermesini bekliyormuş gibi konuşan elbiseli yaşlı büyükanne Jagger ("'Exile on Main Street' en sevdiğim albümlerden biri değil, yine de kendine özgü bir özelliği olduğunu düşünüyorum) his ... Tüm plağı kendim bitirmek zorunda kaldım çünkü aksi halde sadece sarhoşlar ve keşler vardı. Los Angeles'taydım. Son teslim tarihine kadar rekoru bitirmeye çalışıyorum. Şakaydı"). Jagger, Tanrı onu seviyor (çünkü birisinin sevmesi gerekiyor), her şeye kadir bir baş belası olarak ortaya çıkıyor ve Wood ve Watts son derece çekici ve bazen de keskin. Ancak kitabın 360 sayfasının yaklaşık 100 sayfasını - yoksa 3.600 mü - okuduktan sonra kendimi hemen hemen herkesi atlayıp doğrudan Keith'e doğru giderken buldum. Başka kim çıkıp şöyle diyebilir: "Sonuçta Bill'in (Wyman) yaptığı tek şey gruptan ayrılıp üç bebek ve bir balık-patates dükkanı sahibi olmaktı!" (Ve bir sonraki sayfada "Bill'i çok seviyorum" dediğinde buna kesinlikle inanırsınız.) Diğerleri zavallı Brian Jones'tan bahsederken, onun güvensizliği, kendine olan güveninin düşük olması, kafa karışıklığı hakkında parmak ucunda açıklamalar yapıyorlar. kendi yönü ve grubun yönü ile nasıl örtüştüğü (veya daha doğrusu uyuşmadığı). Elbette Jones'un kız arkadaşı, göz kamaştırıcı, uzun bacaklı, canavar Anita Pallenberg'le birlikte olan Keith, "Gerçekten tam bir baş belasıydı" diyor. Daha fazlasını öğrenmek isteyenler (ve istemeyenler) için başka bir pasajda her şeyi daha detaylı bir şekilde ortaya koyuyor: "Brian için her şey kendi kendini tüketen bir gururdu. Eğer başka bir yüzyılda yaşıyor olsaydık o orospu çocuğuyla her gün düello yapıyor olurdum. Bir saçmalık yüzünden küçük arka ayakları üzerinde durur ve bunu büyük bir olaya çevirirdi - 'Bugün bana gülümsemedin' - ve sonra o kadar taşlaşmaya başladı ki, öylece oturduğun bir şeye dönüştü. köşede." Zavallı, ölü Brian. Ama yine de Richards'ın onun hakkında konuşmasında canlandırıcı derecede sempatik bir şeyler var; sanki ölüler hakkında boş ağızlı açıklamalar yapmanın onlara hiçbir faydası olmadığının farkındaymış gibi. Dahası, Richards, bir kitap için röportaj yaptığı ve performans göstermediği zamanlarda bile sade konuşması ve şovmenliğe olan bağlılığıyla, tam da Stones'un şu anda ihtiyaç duyduğu türden bir ses. Görünüşe göre The Stones hem bir efsane hem de çalışan bir grup olmak istiyor. 40 yıl boyunca (aşağı yukarı) bir arada kaldıktan sonra herhangi bir grup bunu nasıl başarabilir? Rock 'n' roll sonsuza kadar var gibi görünse de Stones, grubun kendisinden yalnızca 10 yıl daha genç; bu bağlamda, "12 x 5" ve "Aftermath" gibi kayıtlar Lascaux'daki mağara çizimleriyle kabaca paraleldir. Teorik olarak, rock 'n' roll için asla çok yaşlı olmadığınıza tüm kalbimle inanıyorum. Ama pratikte, yıllardır yeni bir Stones albümüyle ilgilenmiyorum. Yine de Stones'un kendisine hayran kalmaktan kendimi alamıyorum, bunun nedeni kısmen onların işlerinin çoğunun yıllar boyunca bana büyük zevk vermesi, kısmen de hâlâ ortalıkta dolaşmalarına hayran kalmam. Onlara bu yüzden saygı duyuyorum ve bir bakıma da onlar için üzülüyorum: Beatles dağıldığında, kırılma erken görünüyordu, evrende dünyanın hazır olmadığı bir çatlak (grup üyelerinin kendileri daha fazlasına sahip olsa bile) o zamana kadar vardı). Ancak Stones, izleyicilerinin daha fazlasını istemesine izin verme lüksünü hiçbir zaman kendilerine vermedi: Bunun yerine, hayranlarının çoğunun daha azını tercih edebileceği noktanın ötesinde oynamaya devam ettiler. Ve şimdi başka bir çizgiyi daha aşarak Steve ve Eydie-dom'a daha da yaklaştılar: Kendileri hakkında bir sehpa kitabı yayınladılar. "Rolling Stones'a Göre" ne kadar da rock'n'roll'dan uzak, o kurşun gibi Noel kitaplarından biri; çaresiz eşlerin, kız arkadaşlarının, annelerin ve kızların, ne yapacakları hakkında hiçbir fikirleri olmadığı halde hayatlarındaki erkekler için satın aldıkları türden bir şey. başka bir şey almak için. Kitapta ve başka yerlerde Stones, Beatles'la dile getirilmemiş rekabeti konusunda çok temkinli davranıyor. Sözüm ona, elbette, iki grup arasında gerçek bir rekabet yoktu - ve "Onların Şeytani Majestelerinin İsteği" kapağı, Liverpool dörtlünün yaklaşık beş ay önce çıkardığı sallanan küçük bir plağın kapağına hiç benzemiyor. Taklit etmemenin bir başka cesur başarısı olan "Rolling Stones'a Göre", birkaç yıl önce yayınlanan "The Beatles Anthology" ile aynı donuk bakışlara sahip. İçine dalmak yeterince eğlenceli, ama bu lanet şeyi okumaya çalışmanın moral bozucu bir yanı var - görünüşte müziği o kadar çok seven, aslında onu artık dinlemeye dayanamayan, müzikle uğraşmayı tercih eden takıntılı tamamlayıcılardan biri gibi hissetmeye başlıyorsunuz. Müziğin bizimle dalga geçtiği kaygan ruh halleri ve duygulardan çok daha kolay idare edilebilen gerçekleri, anekdotları ve kayıt tarihiyle ilgili şeyleri sıralayın. "Rolling Stones'a göre" söylenenlerin hepsi güzel resimler içeriyor. Grubun 60'lı yılların başlarındaki doğuşunu (düzgün kesimli, uyumsuz kıyafetleriyle, Beatles'tan çok daha "sokak" gibi görünüyorlardı ve kızıl tüylü bir şekilde daha havalı görünüyorlardı) 2002'deki retrospektif "Forty Licks, "Kitap, Taşların kim olduğuna ve kimlere dönüştüklerine dair görsel bir kayıt olarak oldukça faydalı. Elfin Wood'un, kendisi için çok küçük bir kutuda şekerleme yapmaya kararlı bir şekilde karar vermiş bir kedi gibi, gitar kutusunda rahatsız bir şekilde kıvrılmış bir fotoğrafı var. Tüm Stones'ların en güzelini yaşlandıran şık Watts'ın çok sayıda fotoğrafını çekiyoruz - genç ya da yaşlı, aynı anda hem zarif hem de son derece düzenli olmayı başarıyor. Ve tabii ki Jagger'ın makyajlı ve makyajsız kendini beğenmiş göründüğü pek çok fotoğrafı var. Yine de kimse beni zavallı Mick'e haksızlık etmekle suçlamasın: Onu sadece başka hiçbir rock yıldızı gibi sönmeye davet ettiği için seçiyorum, özellikle de rock evrenindeki yeri çok sağlam olduğu için. Ve burada, Jagger'ın kürklü kapüşonlu, havalılar diyarından yeni gelmiş bıkkın bir hipster Eskimo'nun David Bailey tarafından çekilmiş çok ünlü bir fotoğrafı da dahil olmak üzere, onun panteondaki konumunu güçlendiren fotoğraflar var. 60'ların en güzel yaratıkları. Ve yine de gözlerinizi kaçıramayacağınız kişi Richards. 60'ların sonu ve 70'lerin başındaki Richard'lar, kendi döneminin (ve belki de herhangi bir) diğer rock yıldızlarından daha doğuştan, dağınık bir zarafete sahipti: Eşarplara sarınmış ve kalın gümüş takılarla süslenmiş, hem gösterişli bir prens hem de egzotik bir prenses. kurnaz baştan çıkarıcı ve ahlaksız bakire, erkekliğini o kadar tamamen kontrol eden bir adam ki, kendini onun kadınsı tamamlayıcısına sarmaya karşı koyamıyor. Ama hiçbir zaman korkak ya da etkilenmiş biri gibi görünmedi: Bakışı cinsiyetleri bükmekle ilgili değildi ya da bir sanat okulu ifadesi değildi. Çizgili pantolonlar, fırfırlı bluzlar, kertenkele derisinden sivri uçlu beyaz deri çizmeler: Görünen o ki, erkeklerin nasıl görünmesi gerektiğine dair geleneksel kavramlara hakaret etmek için değil, sadece sevdiği şeyleri giymiş (ve bugün de giymeye devam ediyor). bunların tamamen yeniden icadı olarak - tüm erkeklerin içinde kadınsı bir şeyler bulunduğunu ve bunun tersinin de geçerli olduğunu söylemenin bir yolu olarak, neden mevcut tüm seçeneklerden yararlanmayalım? Ve meşhur aşırılığına rağmen Richards, eskisinden daha renkli ayrıntıları hatırlıyor gibi görünüyor. onun grubundaki herhangi biri. Bir noktada Charlie Watts, Jagger'ı tercih ettiği 80'lerdeki (çok içki içtiğini itiraf ettiği bir dönem) bir olayı küçümsemeye çalışıyor: Grup Amsterdam'da bir süre vakit geçiriyordu ve Jagger bunu istediğine karar verdi. Watts'la konuşmak için. Jagger telefona çıktı ve bariz bir küstahlıkla şunu sordu: "Davulcum nerede?" Watts şöyle açıklıyor: "Beni sinirlendirdi, ben de fırtına gibi yukarı çıktım ve ona böyle şeyler söylememesini söyledim." Keith hikayeyi alıyor ve devam ediyor: "Kapı çalınıyor ve Charlie Watts geliyor; Savile Row takımı giymiş, kravat takmış, saçları yapılmış, tıraş olmuş, kolonya sürmüş. Mick'in yanına gidiyor, onu yakalıyor ve 'Bana bir daha asla davulcun deme' diyor -- bang. Bu masanın üzerinde harika bir gümüş tabak füme somon balığı var..." Hikayenin geri kalanı için kitabı okumanız gerekecek. Ya da en azından sadece Keith bölümleri. Bir noktada Richards, Atlantik'in her iki yakasında da kolluk kuvvetleri tarafından takip edilmekten öfkeleniyor, çünkü onlar onu aşırılık sembolü olarak örnek göstermek istiyorlardı: "Günün sonunda benimle uğraşmayacaksın. . Bunu yapmanın bir anlamı yok. Ben sadece gitar çalıyorum, birkaç şarkı yazıyorum. Ben ozanım, ozanım; bu köklü bir meslek. Tüm yaptığım bu. Çok büyük hayallerim yok. Ben Mozart değilim." Rock tarihinin en saygı duyulan gitaristlerinden birinden gelen bu sözler biraz fazla kendini geri planda tutuyor olabilir. Ama aynı zamanda şaşırtıcı derecede mantıklı geliyor. Belki de gelecek yılın en gözde Noel öğesi, her yerdeki kitapçı kasalarını süsleyen o küçük kitaplardan biri olmalı: "Keith Richards'ın Zekası ve Bilgeliği." Hatta bir tamamlayıcı kitapla da gelebilir: "Keith Richards' Ne Giymemeli?" Bu kitapta, kurukafa yüzüğü veya Fas atkısı gibi birkaç temel aksesuar ekleyerek, tüm gece rock yapmaya uygun, ağırbaşlı bir gündüz kıyafeti oluşturmaya yönelik ipuçları yer alıyor. . Keith Richards nasıl yaşanacağını bilen bir adam ve ondan öğrenebileceğimiz çok şey var. Ruh için tavuk çorbası, lanet olsun.