Fyn juweliersware as draagbare kuns

NEW YORK Duisende jare gelede het alfa-manlike grotbewoners stringe kleurvolle krale aanmekaar geryg om die grotdames te beïndruk. Vandag kan hul mees bevoorregte afstammelinge dalk probeer om die ding te doen met diamantringe van multimiljoen dollar. Baie het verander in hoe juwele gemaak word en waargeneem word, maar 'n fundamentele idee verbind hulle: Juweliersware is deur die geskiedenis gedefinieer as persoonlike versiering, wat 'n spoggerige manier is om te sê dat dit draagbaar is. Dit lyk dalk voor die hand liggend, maar op 'n reënerige middag verlede maand het besoekers aan die Gagosian Gallery op Madisonlaan was nie heeltemal seker wat om te maak van die edelsteen-bedekte slange en bibberende blomme wat beskerm word deur glasvitrine wat soos silo's in die vertrek geplaas is nie. Die uitstallings, elkeen gebaai in 'n stralekrans LED-lig, het herinner aan vivariums wat liefdevol deur 'n mal juwelewetenskaplike versorg is. Is dit veronderstel om gedra te word? vra een vrou en loer na 'n slangarmband wat om 'n kranige silwer voetstuk gedraai is. Die stuk was een van 20 juwele in Gagosians Precious Objects-uitstalling, 'n vertoning van onafhanklike werk deur die Parys-gebaseerde juwelier Victoire de Castellane. Die uitstalling het einde April 'n ses weke lange lopie by die galery afgesluit.Enigeen wat vertroud is met me. de Castellanes diep toewyding aan die vroulike vorm weet dat die antwoord op daardie vraag 'n dawerende ja is. Ek dink juweliersware is regtig iets met sensualiteit, het sy tydens 'n onlangse Skype-onderhoud gesê. Ek hou van die idee dat dit 'n deel van jouself is, soos 'n kontinuïteit van jou vel. Bedags, me. de Castellane ontwerp fyn juweliersware vir Dior, een van Europa se top luukse handelsmerke. In haar af-ure kook sy verregaande, hoogs waardevolle odes aan vroulikheid. Precious Objects, wat stukke bevat van $150 000 tot $600 000, was me. de Castellanes tweede vertoning by Gagosian. Haar eerste, die 2011 Baudelairian-extravaganza Fleurs dExcs, het 10 blomjuwele gehad, wat elk 'n vrou verteenwoordig in die ekstatiese omhelsing van 'n ander dwelm. Sy het kokaïen byvoorbeeld uitgebeeld as 'n diamant-sequinblom met blou lakblare, bo-op 'n disco-bal van silwerige rutilated kwarts. de Castellanes 2014-reeks, dieregroentemineraal, is met die eerste oogopslag meer terughoudend. (Precious Objects bevat werk uit albei reekse, met die klem op die meer onlangse.) In plaas daarvan om talle edelstene en minerale te gebruik, het sy haar palet beperk tot die klassieke edelstene: diamant, robyn, saffier en smarag, met die uitsondering van een skouspelagtige 28-karaat opaal en liberale toepassings van lak in veelkleurige skakerings.Een van die opvallendste aspekte van dieregroentemineraal is die aandag wat me. de Castellane het aan elke juwele unieke silwer voetstuk betaal. Die staanplekke neem een ​​van drie vorms aan: die dierestukke krul alle slange om ruwe sandgegote vorms geïnspireer deur die kunsmatige rotse van die aapomhulsel by die Bois de Vincennes-dieretuin in Parys, waar die kunstenaar as kind tyd deurgebring het; die groentejuwele is gestut op spieëlgepoleerde silwer druppels; en fasetblokke, gemaak met behulp van vinnige prototiperingstegnologie, vertoon die minerale stukke. Die idee was altyd: Wat gebeur met die juwele as jy dit nie dra nie? Me. de Castellane gesê. Vir my is dit baie vreemd om 'n juweel te sien wat nie gedra word nie. So ek het 'n huisie vir hulle gemaak. Haar eiesoortige benadering tot juweliersware wat dit as persoonlike versiering en openbare beeldhouwerk behandel, was deel van die aanloklikheid vir Gagosian, het Louise Neri, 'n direkteur by die galery, gesê. Me. de Castellane is die eerste en enigste fyn juwelier wat Gagosian verteenwoordig het. Daar is geen twyfel oor haar werk nie, wat iets is waarna ons altyd soek by kunstenaars, maak nie saak in watter medium hulle werk nie, me. Neri gesê. Sy werk in hierdie skaars omgewing van fyn juweliersware, en tog poog sy om met sekere tradisies te breek en haar taal is duidelik. As die juwelierswarebedryf se leksikon net so duidelikheid gehad het. In onlangse jare het die term draagbare kuns geld gekry, gewoonlik in die beskrywing van 'n juweel met beeldhoukundige eienskappe of uitgebreide konstruksie. Maar wanneer, en of, fyn juweliersware as kuns kwalifiseer, bly 'n onderwerp van passievolle debat. My eerlike gevoel is nie kuns nie, sê Tim McClelland, 'n juwelier in Great Barrington, Mass., wat opgelei is by die Boston Universitys Program in Artisanry in die laat 1970's. Almal wat deesdae iets maak, wil voel hulle is 'n kunstenaar, het mnr. McClelland, wat nou een helfte van die duo agter die juweliersware-handelsmerk McTeigue vorm & McClelland, maar nie baie dinge regverdig die bynaam nie. Die 20ste eeu was vol kunstenaars, dikwels beeldhouers, wat blywende nisse in die juwelierswareruimte gesny het. Alexander Calders handgemaakte, unieke ornamente het die verhoog vir die post-Wêreldoorlog II kuns-juweliersware beweging; Art Smith, 'n wedstryd op New York se West Village-toneel, is gevier vir sy modernistiese estetiese. Baie ander Salvador Dal en Georges Braque het byvoorbeeld in juweliersware afgeklim vir 'n korter verblyf. Selfs Pablo Picasso het met die medium gesukkel; in Maart is twee silwer hangertjies en 'n silwer borsspeld wat hy vroeg in sy loopbaan geskep het, by Skinner Auctioneers in Boston aan 'n versamelaar verkoop vir byna $400 000. Juweliers wat hul pad agteruit in die kunswêreld ingewerk het, is egter merkbaar minder. Alhoewel niemand Ren Lalique of Peter Carl Faberg hul plekke op die lys van geskiedeniskunstenaars sal misken nie, verg dit 'n baie spesiale juwelier om deur die kunsskare onderskryf te word. Dit weerspieël dalk die ingeburgerde idee van die kunstenaar as tuinbewoner, iemand wat gesukkel het om selfs goedkoop materiaal soos doek of klei aan te skaf. Ongelukkig begin jy as juwelier met hierdie intrinsieke waarde, en histories is dit wat hierdie dinge het is altyd deur beoordeel, het die Britse juwelier Stephen Webster gesê. Dit is regtig moeilik om daarvan weg te kom. Vanaf die 1940's het die opkoms van die ateljee-juwelierswarebeweging in die Verenigde State gehelp om daardie onderskeidings in plek te stel. Onverskillig teenoor kommersiële ondernemings, het kunsjuweliers, soos die krities bekroonde konstruktivis Margaret de Patta, na juweliersware as 'n manier om ingewikkelde idees oor struktuur en ruimte uit te druk. duur materiaal het begin vervaag, het Ursula Ilse-Neuman, kurator van juweliersware by die Museum of Arts and Design, MAD, in New York gesê. As jy 'n Tiffany- of Harry Winston-stuk koop, gaan dit steeds oor belegging, me. Ilse-Neuman gesê. In kunsjuweliersware is hierdie stukke nie net dekoratief nie, maar hulle dra ook 'n boodskap of betekenis oor, selfs al gaan dit net oor die dra van geroeste yster. Die spanning tussen materiële waarde en konseptuele strengheid word die beste uitgedruk in die genre-buigingswerk van Daniel Brush, 'n New Yorkse kunstenaar wat bekend is vir die maak van fyn bewerkte aluminium-, staal- en goue voorwerpe, asook vir sy ambivalensie teenoor kommersiële aantrekkingskrag en sy verontagsaming van draagbaarheid. Kan dit gedra word? ’n verslaggewer wat mnr. Brushs loft het hom verlede maand gevra terwyl hy 'n aluminiumvoorwerp wat soos 'n armband gevorm het en met Mughal-diamante aan die lig vasgehou het. Dit is 'n utilitaristiese, funksionele konsep, het hy gesê. Jy kan 'n etensbord op jou kop sit.Mnr. Borsels sui generis neem die onderwerp nieteenstaande aan, dit lyk of dit momentum bou agter kosbare juweliersware wat beide gedra en waardeer kan word vir sy artistieke meriete. Daardie hindernis breek mense dit af terwyl ons praat, het die juwelehistorikus en skrywer Marion Fasel gesê. , onder andere voorbeelde, me. de Castellanes Gagosian show.Die afgelope jaar het die de Young Museum in San Francisco The Art of Bulgari: La Dolce Vita opgevoer & Beyond, 19501990; die Grand Palais in Parys het Cartier verwelkom: Styl en Geskiedenis; en die Metropolitan Museum of Art het Jewels by JAR die Amerikaans-gebore, Parys-gebaseerde Joel Arthur Rosenthal aangebied. Die JAR-uitstalling, wat vanaf Nov. 20 tot 9 Maart, was die Mets eerste vertoning gewy aan 'n kontemporêre juwelier. Dit het harde kritiese resensies ontvang, maar het meer as 257 000 mense gelok, wat dit duidelik maak dat ongelooflike duur snuisterije inderdaad 'n skare-gunsteling is. Die idee word tans getoets, Indië: Jewels that Enchanted the World, wat op 12 April by die Kremlin in Moskou geopen het en duur tot 27 Julie. Met meer as 300 juwele en juwele-voorwerpe wat oor vyf eeue van Indiese erfenis strek, fokus die uitstalling op die wedersydse invloede van Oos en Wes, het die organiseerder daarvan, Alex Popov, gesê. Die Kremlin-skou is in twee sale verdeel. Een saal dek Suid-Indiese en vroeë Mughal-style, wat 'n hoogtepunt bereik met die werk van wyle Munnu Kasliwal, wie se bemeestering van tradisionele Indiese vakmanskap gehelp het om sy gesin se kleinhandelwinkel, die Gem Palace in Jaipur, 'n bona fide toeristebestemming te maak. Die tweede saal bring hulde aan laat Mughal- en Nizam-juwele, asook die ryk tradisie van Indo-Westerse ontwerpe wat deur Cartier, Chaumet en ander Franse huise vervolmaak is. In die beoordeling van die artistieke waarde van die stukke wat by die Kremlin te sien is, het mnr. Popov het 'n vergelyking getref: Jy is in 'n groot hotel in Las Vegas en in elke gang het jy kunswerke, skilderye. Jy beweeg saam, jy sien hulle nooit. Dan sien jy 'n pragtige skildery en jy stop. Hoekom stop jy? Want dit roer iets in jou. Met juweliersware is dit presies dieselfde ding. So, behoort juweliers aan die wêreld van kuns of kunsvlyt? Glenn Adamson, die nuutaangestelde direkteur van MAD, voer aan dat dit nie saak moet maak nie. Die 21ste eeu is wat dit is, kategorieë is verwysingspunte, maar nie baie nuttig as houers van mense nie, het hy gesê. Nuttig of nie, die imprimatur van 'n kunstenaar om nie eens te praat van toegang tot sy of haar ryk bewonderaars dra steeds 'n kragtige aanloklikheid vir juweliershuise, wat dalk verduidelik hoekom so baie nou kunstenaars werf om aan gesamentlike projekte te werk. In Maart het Hemmerle, 'n vierde generasie, familiebestuurde juwelier in München, byvoorbeeld 'n gedigteboek, Natures Jewels, gepubliseer, saamgestel deur die skrywer Greta Bellamacina en met die onthulling van 'n hiperrealistiese natuur-geïnspireerde juwelierswareversameling. Later daardie maand het die Switserse juwelier Chopard kragte saamgesnoer met die kunstenaar Harumi Klossowsky de Rola, wat 'n luukse bestiarium van ringe, armbande en oorbelle ontwerp het wat sy formele debuut by die Baselworld-luukse beurs gemaak het.Mnr. Webster, 'n gereelde medewerker met sommige van die kunswêrelde met vetgedrukte name, het onlangs onthul dat hy vroeg in 2015 'n juwelierswareversameling skep wat sy interpretasie sal wees van die werk van die Britse kunstenaar Tracey Emin, 'n hegte persoonlike vriend. wat lankal juweliers soos mnr. Webster van artistieke bekendes soos me. Emin, mnr. Adamson het die idee verwerp dat daar hekwagters in die kunswêreld is wat juweliers wat hulle toekom, ontken. Dit is nie soseer dat dit moeilik is vir juweliersware om ernstig opgeneem te word as kuns nie, maar dit is moeilik om goeie kuns te maak, het hy afgesluit.