*** navigandi Luctus

Luctus arcanum est creatura. Latet in obscuris angulis cordis nostri nonnisi ut cantus provocationis simplicissimae ligatur, intuens picturam, pelliculam spectans, brevis cogitatio seu memoria per mentes nostras ad iacturam nostram refulget. Subito torrens lacrymarum intus scaturit et inenarratum labitur. Stupor, miramur, Unde illa? Feci quod dolens putavi. Cum enim dolemus quantum possumus, plus est. Non est metrum aut ratio ad maerentem processum. Secus est omnis homo. Quod idem restat eligendum est quomodo navigamus. Dolorem nostrum exprimere possumus et sic permittere ut cor nostrum aperiat, nos ad plene vivimus liberans. Vel, ne aliud damnum experiamur, corda nostra claudere et vitam abscondere possumus. Nunc non solum amisimus quem amamus, intus morimur. Vita effectiva nostra vigore vi energiae aridae ebibitur efficiens nos ut anxii, tristes, lassi et inexplebiles. Currens per diem, miramur, Quid vitae? Dolor perpetuus fuit itineris mei cum puella fui. Annos decem, in lecto solus flere memini super amissione canis mei deliciolum meum, Cinder, quem amicissimum esse existimavi, et mox post, cum pater emigravit et parentes mei repudiaverunt. Is me comitatur cum frater meus, Kyle, infans cum Fibrosis Cystica praecognitus est et post quindecim annos mortuus est, deinde post tres annos, cum pater meus ex cancro improviso mortuus est. Ut Ive tempestas utraque tempestate, Ive fortior factus est. Cor meum aperit iam dolorem non timet et cum dolore experiri valeo vivendi laetitiam. Animos accipit ut corda nostra aperiat et nostrum dolorem agnoscat. Cum honoratur et fluere permittitur, potest per celeriter moveri, sicut tempestas aestatis, quae illuminat caelum, et humectat terram; In minutis iris apparet ut sol praesentiam suam manifestat. Dum clamamus et luctus relaxamus, lacrimae nostrae fiunt almificantes, convertentes tristitiam in gaudium. In primis nos moestos esse nolumus nisi propter amorem quem tam graviter dolemus. Invitamus dolorem nostrum e tenebris et permittentes fluere, exitum non solum per nos dare. lacrimae nostrae, sed nostrae conatibus creantis. Cum frater meus mortuus est, noverca mea ad vasa fictilia et vitreas ornamenta penetravit. Plura meis scriptis commisi. Dum dolorem exprimimus, mortem dolemus tunc in novam vitam vertitur. Hic est processus alchimiae. Procuratores transformationis efficimur et in processu transformamur. Sensus intus vivit, vita nostra renovatur et ad vitam propositi et laetitiae restituimur. Mors maxima vitae iactura non est. Damnum maximum est quod intra nos, dum vivimus, moritur.

- Cognati Normanni quotes