De naoorlogse Gouden Eeuw van Christian Dior komt naar de ROM

Maar het betekende ook een ommekeer voor vrouwen, die hun banen in oorlogstijd teruggaven aan mannen. Dat betekende dat ze hun fabrieksoveralls moesten inruilen voor ouderwetse korsetten uit de 19e eeuw en een aantal zeer omslachtige kledingstukken om terug te keren naar het huishouden. De New Look-outfits vergden veel van de drager. Ze waren zwaar, beperkten de bewegingsvrijheid en de ademhaling en hadden een of twee assistenten nodig om ze vast te binden. Nauwelijks bevrijdend.

Ter gelegenheid van de 70e verjaardag van de oprichting van het Huis wordt op 1 november een tentoonstelling, getiteld Christian Dior, geopend in de ROM. 25 en loopt tot en met 18 maart. Het beslaat de gouden eeuw van de iconische ontwerper, het decennium dat loopt van 1947 tot en met 1957. De tentoonstelling wordt gesponsord door Holt Renfrew - het luxe warenhuis was het eerste dat het werk van de Franse couturier naar Canada bracht.

Het nagaan hoe deze handgemaakte wonderen van de Franse couture-ateliers de transatlantische handel en het leven van vrouwen hier in Toronto beïnvloedden, is de focus geweest van een groot deel van ROM-curator Dr. De wetenschap van Alexandra Palmer.

Palmer, senior curator, Nora E. Het curatorschap voor modekostuums van Vaughan heeft meer dan 100 objecten geselecteerd, waaronder 38 outfits uit de permanente mode- en textielcollectie van de ROM, met dagelijkse looks, avondkleding en baljurken voor grote gelegenheden. Er zijn ook geleende accessoires en voorbeelden van de ingewikkelde borduurmotieven die het Huis Dior in die periode gebruikte.

Tijdens het voorbereidingsproces van de tentoonstelling heeft het museumteam de ongelooflijk complexe patronen reverse-engineered, gewogen en gemeten en speurwerk verricht aan de details van de werkelijke stukken, en zo hun verband met de historische mode belicht. Veel van deze jurken zijn geschonken door socialites uit Toronto en Montreal, die deze stukken hier in Canada droegen.

Ze ontdekten ook hoe lastig deze stukken eigenlijk waren om te dragen. Deze jurken gebruikten "een adembenemende hoeveelheid materiaal", zegt Palmer. Om de rok te maken voor de formele baljurk 'Isabelle' uit 1948, die een hoogtepunt van de tentoonstelling vormt, gebruikte Dior twee volledige cirkels van materiaal, zo'n 13 meter stof, of, om het in perspectief te plaatsen, genoeg om een ​​paar banken te bedekken.

Deze vrolijke extravagantie vormde de kern van de New Look, zegt ze. De aantekeningen van de show, gepresenteerd op iPadsinuser-vriendelijk contrast met de ouderwetse formaliteit van de items die ze beschrijven, citeren een citaat van Dior zelf uit 1956: "De oorlog was voorbij... Wat deed het gewicht van mijn weelderige materialen, mijn zware fluwelen en brokaat ertoe? Toen de harten licht waren, konden louter stoffen het lichaam niet verzwaren." De zoom had een omtrek van bijna 14 meter: dat zijn veel handen (of petites mains in het taalgebruik van het couture-atelier) en veel naaiwerk. Het atelier werkte met meesterborduursters. (Werk van drie borduurhuizen die Dior in dat eerste decennium in dienst had - waarvan er twee al lang niet meer bestaan ​​- is in de show vertegenwoordigd.) Plus op maat gemaakte schoenen (sommige geleend van het Bata Shoe Museum), accessoires, sieraden en hoeden. De tentoonstelling belicht het buitengewone en bijna verloren gegane vakmanschap van de ambachtslieden die "buitengewone linten, kralen, pailletten en borduursels produceerden die Dior in zijn jurken verwerkte met de hulp van zijn fantasierijke patroonmakers, kleermakers en naaisters", zegt Palmer.

Het Dior-atelier had zijn eigen cabine of een permanente ploeg mannequins (ook wel modellen genoemd), en elke jurk werd op een specifieke mannequin gepast en gedragen. Overigens droegen de meeste mannequins slechts één naam, dus ze waren eigenlijk het prototype voor moderne supermodellen. Elke jurk in de tentoonstelling is terug te voeren op de mannequin die deze tijdens de originele show droeg.

"Dior liet een complete look zien, het hele pakket", zegt Palmer. Maar het verhaal van wat de jurken zijn geworden, is van de eigenaren. Voordat 'vintage' designer zo'n oververhitte markt werd, doneerden socialites hun opsmuk aan musea voor een goede bewaring en studie. "Het venster daarop gaat dicht", zegt ze.

Het naoorlogse Christian Dior is een sterke figuur in de ROM-archieven, en voorbeelden in de show zijn onder meer een spectaculaire cocktailjurk uit de herfst van 1957 genaamd 'Venezuela', een geschenk van de filantroop Carol Rapp uit Toronto. En de nalatenschap van Molly Roebuck schonk de Dior-jurk van de toen 12-jarige Elaine Roebuck, een zijden organdie-lekkernij met katoenen borduursels, gedragen tijdens haar Bat Mitswa in Toronto in het voorjaar van 1957. De jurk van het jonge meisje toont de Dior-stijl, vertaald in meer bij de leeftijd passende details.

De vraag voor Palmer is: "Waarom was Dior succesvol?" Ja, hij had investeerders met grote zakken in een tijd van economische bloei. "Maar de mensen moesten zich nog steeds inschrijven", zegt ze, en de terugkeer naar meer beperkende stijlen na de vrijheden van kleding in oorlogstijd lijkt op het eerste gezicht contra-intuïtief. Maar mode gaat ook over reactie. "De jaren '50 moesten gebeuren voordat de jaren '60 zouden plaatsvinden", zegt ze.

Dior had 'een heel sterk idee', zegt ze, dat resoneerde met hoe vrouwen eruit wilden zien. "Het is meer dan een lange rok, nauwsluitende taille en afgeronde schouders." Palmer heeft een 19e-eeuwse jurk in de tentoonstelling opgenomen om het soort technieken te belichten dat Dior nieuw leven inblazen, waaronder dubbele lijfjes en corsetten. "Maar tegelijkertijd was het couture-atelier zijn onderzoeks- en ontwikkelingslaboratorium", zegt ze, en je ziet dat ideeën uit eerdere collecties zich in de daaropvolgende jaren uitbreiden.

Een opvallend sieraad dat voor de tentoonstelling is geleend, is afkomstig van de beroemde verzamelaar en kostuumjuwelier Carol Tannenbaum uit Toronto. "Dit was een periode van optimisme, rijkdom en groei, en de kostuumjuwelen van Dior uit die tijd hadden echte grandeur. Het werd in zeer kleine hoeveelheden gemaakt met veel oog voor detail en constructie. Het stuk dat ze heeft geleend is een lelietje-van-dalen-halsketting gemaakt van parels met gegoten glasblaadjes.

"Dit zijn fantasie-sieraden, en het is zeer zeldzaam. Het is gemaakt door de toenmalige sieradenontwerper van Dior, Roger Scemama." Tannenbaum vond het vele jaren geleden op de Armory-kunsttentoonstelling in New York: "Ik was er gewoon onder de indruk van. Ik heb er een fortuin voor betaald. Het moest de mijne zijn. Het heeft een mooie lange halslijn en valt als een kledingstuk. Er is niets timides aan." Ze noemt het "een van de geweldige stukken die ik in mijn carrière in 35 jaar heb gezien", zegt ze dat ze het sinds afgelopen voorjaar niet meer heeft gedragen tijdens een Bar Mitswa in New York. "De veilinghuizen hebben het erg naar hun zin in deze periode", en de prijzen zijn nu "verboden", zegt ze.

Mode is een levendige kunst, bedoeld om te worden doordrenkt met de sociale context, beweging en de persoonlijkheid van de drager, dus statische museumshows zijn voor curatoren altijd een uitdaging om tot leven te brengen. Deze is aantrekkelijk vanwege de lokale context: de fantasiejurken lijken op de een of andere manier dichterbij omdat ze ook deel uitmaken van ons verleden. En ondanks de natuurlijke sex-appeal bleef de modewetenschap zelf lange tijd achter bij andere onderwerpen vanwege traditionele vooroordelen, zegt collega Sarah Fee , een curator die zich richt op textiel en mode op het oostelijk halfrond.

Mode en textiel zijn pas onlangs populaire studiegebieden geworden, zegt Fee. "In de jaren '60, '70 en '80 werd textiel buiten beschouwing gelaten vanwege mannelijke vooroordelen. Maar in de jaren negentig begonnen feministische antropologen het verband te leggen dat kleding centraal staat in identiteit, het sociale leven en het religieuze leven. Mode is weer op de radar gekomen, en heeft het in zo'n mate teruggebracht dat we het nauwelijks kunnen bijhouden." De ROM heeft zo'n 55.000 items in haar permanente textielcollectie, variërend van v.Chr. tot heden, over de hele wereld en over de culturen heen. De historische archieven zijn tegenwoordig relevanter, zegt Fee, omdat mode ‘niet alleen van oost naar west of van west naar oost gaat, het is niet alleen een fenomeen van bovenaf. Straatcultuur vindt plaats in tijd en ruimte." Naarmate de belangstelling van het publiek voor mode groeit, zijn modetentoonstellingen ook betrouwbare tourniquets geworden voor musea over de hele wereld. Met Ball van Anna Wintour is de meest exclusieve uitnodiging in beroemdheidsland geworden; De gigantische foto verankert de modekalender, zamelt geld in voor het Costume Institute van het Metropolitan Museum of Art in New York City en lanceert een jaarlijkse modetentoonstelling. Parijs organiseert momenteel ook een viering van het 70-jarig jubileum van Dior in het Musee des Arts Decoratifs. Palmer zelf is de auteur van een boek voor de Victoria & Albert museum in Londen genaamd Dior: A New Look, A New Enterprise 1947 -57; de V & A heeft vele uitverkochte mode-evenementen georganiseerd, waaronder Alexander McQueen, Jean Paul Gaultier en Missoni.

En in plaats van een catalogus van deze nieuwe tentoonstelling zal Palmer nog een boek produceren, waarin de nadruk ligt op de Dior-stukken uit de ROM die begin volgend jaar gelanceerd zullen worden. Geïllustreerd met foto's gemaakt door de officiële Dior-fotograaf Laziz Hamani, zal het Christian Dior: History heten & Modernity,1947-1957, (ROM Press 2018) Voor informatie over lezingenreeksen en andere programmering gerelateerd aan de show, ga naar:

rom.on.ca/en/dior